-กระปำ คือ

• ใช้เข้าคู่กับคำ กระปม เป็น กระปมกระปำ.

• ก:     พยัญชนะตัวต้น เป็นพวกอักษรกลาง ใช้เป็นตัวสะกดในแม่กก.
• กร:     ๑ กอน น. ผู้ทำ, ใช้ประกอบเป็นส่วนหลังของสมาส เช่น กรรมกร เกษตรกร. ( ป. ). ๒ กอน น. มือ (มักใช้ในบทประพันธ์); แขน เช่น
• กระ:     ๑ น. ชื่อเต่าทะเลชนิด Eretmochelys imbricata ในวงศ์ Cheloniidae หลังเป็นเกล็ดแผ่นโต ๆ
• กระปำ:     ใช้เข้าคู่กับคำ กระปม เป็น กระปมกระปำ.
• ร:     พยัญชนะตัวที่ ๓๕ เป็นพวกอักษรต่ำ ใช้เป็นตัวสะกดในแม่กน, ถ้าเขียนตัว ร ควบกัน ๒ ตัว เรียกว่า ร หัน ร ตัวหน้าทำหน้าที่เหมือนไม้หันอากาศ ร
• ระ:     ก. กระทบเรียดไป เช่น เอาไม้ระรั้วสังกะสี.
• ป:     พยัญชนะตัวที่ ๒๗ เป็นพวกอักษรกลาง เป็นตัวสะกดในแม่กบในคำที่มาจากภาษาบาลีและสันสกฤตเป็นต้น เช่น บาป เนปจูน, ตัว ป
• ปำ:     ก. พุ่งลง, ปักลง, มักใช้ประกอบกับ หัว เช่น หัวปำ.

คำอื่น ๆ

1. "-กระติก" คือ
2. "-กระติ้ง" คือ
3. "-กระทวย" คือ
4. "-กระทัน" คือ
5. "-กระทั้น" คือ
6. "-กระปิ่ม" คือ
7. "-กระผลาม" คือ
8. "-กระฟาย" คือ
9. "-กระยาด" คือ
10. "-กระทัน" คือ
11. "-กระทั้น" คือ
12. "-กระปิ่ม" คือ
13. "-กระผลาม" คือ