ปะ คือ

สัทอักษรสากล: [pa]การออกเสียง:

ก. มาเจอกัน, มาประเชิญหน้ากัน; เอาวัตถุเช่นผ้าหรือไม้เป็นต้นปิดทับส่วนที่ชำรุดเป็นช่องเป็นรู เช่น ปะผ้า ปะว่าว, ปิดทับ เช่น ปะหน้า.

ป: พยัญชนะตัวที่ ๒๗ เป็นพวกอักษรกลาง เป็นตัวสะกดในแม่กบในคำที่มาจากภาษาบาลีและสันสกฤตเป็นต้น เช่น บาป เนปจูน, ตัว ป
เปะปะ: ว. ไม่ตรงเป้า เช่น ชกเปะปะ, ไม่ตรงประเด็น เช่น พูดเปะปะ ให้การเปะปะ, ไม่ตรงทาง เช่น เมาเหล้าเดินเปะปะ, ไม่เป็นระเบียบ เช่น นอนมือเท้าเปะปะ, บางทีใช้ว่า สะเปะสะปะ.
ทีปะ: ทีบ, ทีปะ(แบบ) น. เกาะ; แสงไฟ. (ป., ส.).

ตัวอย่างการใช้เพิ่มเติม: ถัดไป＞

ไอ้ " เอ " จับตัวทั้งแฮนนาและ แอลี่ไปแล้วใช่ปะเนี่ย ?

มันไม่ใช่ครั้งแรกของฉันที่ปะทะกับผู้หญิงแบบนี้

อีกไม่นานที่อ่าวซึงารุจะเกิดการปะทะครั้งแรกค่ะ

และจากนั้นคุณก็ เอาพายคัสตาร์ดอันใหญ่โปะบนหน้า *

พวกเค้าบอกว่าที่หมู่บ้านมีงานศิลปะโบราณอยู่มาก