ภาษาเฉพาะ คือ
- การใช้คำ
การใช้ถ้อยคำ
ถ้อยคำ
ถ้อยคำทั้งหลายที่ใช้ประจำ
รูปแบบของคำ
ลักษณะการใช้ถ้อยคำหรือวลี
โวหาร
- ภ: พยัญชนะตัวที่ ๓๒ เป็นพวกอักษรต่ำ ใช้เป็นตัวสะกดในแม่กบในคำที่มาจากภาษาบาลีและสันสกฤต เช่น ปรารภ ลาภ.
- ภา: น. แสงสว่าง, รัศมี. ( ป. , ส. ).
- ภาษ: พาด ก. พูด, กล่าว, บอก. ( ส. ; ป. ภาส).
- ภาษา: น. ถ้อยคำที่ใช้พูดหรือเขียนเพื่อสื่อความของชนกลุ่มใดกลุ่มหนึ่ง เช่น ภาษาไทย ภาษาจีน หรือเพื่อสื่อความเฉพาะวงการ เช่น ภาษาราชการ ภาษากฎหมาย
- ษ: พยัญชนะตัวที่ ๓๙ เป็นพวกอักษรสูง ใช้ได้ทั้งเป็นพยัญชนะตัวต้นและตัวสะกดในแม่กดในคำที่มาจากภาษาสันสกฤต เช่น ษมา เศรษฐี และคำว่า อังกฤษ.
- เฉ: ว. เหไป, ไม่ตรงเส้นตรงแนว.
- เฉพาะ: ฉะเพาะ ว. โดยเจาะจง, เพ่งตรง, ตรงตัว; เผอิญ; แต่; จำกัด, เท่านี้, เท่านั้น. ( ข. เฉฺพาะ).
- ฉ: ๑ พยัญชนะตัวที่ ๙ นับเป็นพวกอักษรสูง. ๒ ฉอ, ฉ้อ, ฉะ ว. หก, สำหรับประกอบหน้าศัพท์อื่น. ( ป. ).
- พ: พยัญชนะตัวที่ ๓๐ เป็นพวกอักษรต่ำ ใช้เป็นตัวสะกดในแม่กบในคำที่มาจากบาลีและสันสกฤต เช่น ภพ ภาพ สรรพ ผลลัพธ์.
- พา: ก. นำไปหรือนำมา.
ประโยค
คำอื่น ๆ
- "ภาษาเคนติช" คือ
- "ภาษาเครื่อง" คือ
- "ภาษาเครื่อง คำสั่งที่เขียนด้วยภาษานี้เครื่องจะรับรู้และปฏิบัติตามได้ทันที ผู้ออกแบบคอมพิวเตอร์แต่ละแบบก็จะคิดแบบของภาษาที่ใช้กับเครื่องนั้น ๆ ขึ้นเป็นภาษาเฉพาะของเครื่องลักษณะของภาษาประเภทนี้จะเป็นตัวเลขฐานต่าง ๆ ขึ้นอยู่กับการออกแบบ ฉะนั้นจึงเป็นการยากสำหรับผู้เขียนโปรแกรม ซึ่งต้องเรียนรู้รายละเอียดของเครื่องนั้น ๆ ก่อน จึงจะใช้ภาษาได้2" คือ
- "ภาษาเค้นท์" คือ
- "ภาษาเงี้ยว" คือ
- "ภาษาเฉพาะกลุ่ม" คือ
- "ภาษาเฉพาะท้องถิ่น" คือ
- "ภาษาเฉพาะวงการ" คือ
- "ภาษาเฉพาะอาชีพ" คือ
- "ภาษาเค้นท์" คือ
- "ภาษาเงี้ยว" คือ
- "ภาษาเฉพาะกลุ่ม" คือ
- "ภาษาเฉพาะท้องถิ่น" คือ