ม้วยมรณา คือ
- ตาย
มอดม้วย
สิ้นลม
มอดหมด
ม้วย
ล่วงลับ
สิ้น
สิ้นสุด
เสียชีวิต
จบชีวิต
มรณภาพ
สิ้นชีพ
สิ้นชีวิต
สิ้นใจ
ชีวงคต
ชีวิตักษัย
ถึงกาลกิริยา
ถึงแก่มรณภาพ
ปลดปลง
มรณะ
มรณา
ม้วยมรณ์
ลาโลก
วางวาย
วายชนม์
วายชีวา
วายชีวาตม์
แตกดับ
- ม: พยัญชนะตัวที่ ๓๓ เป็นพวกอักษรต่ำ ใช้เป็นตัวสะกดในแม่กม.
- ม้วย: ก. ตาย, สิ้นสุด, วายวอด, มักใช้เข้าคู่กับคำ มอดเป็น ม้วยมอด หรือ มอดม้วย.
- ้: ซึ่งอยู่ทางทิศตะวันออกเฉียงใต้ เข้ายา ข้อห้าม แก้วน้ําที่มีก้นหนาไม่มีหูจับ
- ว: พยัญชนะตัวที่ ๓๗ เป็นพวกอักษรต่ำ ใช้เป็นพยัญชนะต้น เช่น วัน วา ใช้ควบกล้ำกับพยัญชนะตัวอื่นบางตัว เช่น กว่า ความ และใช้เป็นตัวสะกดในแม่เกอว เช่น
- ย: พยัญชนะตัวที่ ๓๔ เป็นพวกอักษรต่ำ เป็นได้ทั้งตัวต้นและตัวสะกดในแม่เกย.
- ยม: ๑ ก. ร้องไห้. ( ข. ). ๒ ยม, ยมมะ- น. เทพเจ้าผู้เป็นใหญ่ประจำโลกของคนตาย; ชื่อดาวเคราะห์ดวงที่ ๙ ในระบบสุริยะ มองไม่เห็นด้วยตาเปล่า
- มร: มะระ-, มอน- น. ความตาย. ( ป. ).
- มรณ: มอระนะ-, มะระนะ-, มอน, มอระนะ น. ความตาย, การตาย. ( ป. , ส. ). ก. ตาย.
- มรณา: ตาย มรณะ ล่วงลับ วางวาย วายชนม์ สิ้นบุญ เสีย ชีวงคต ชีวิตักษัย ถึงกาลกิริยา ถึงแก่มรณภาพ ปลดปลง มรณภาพ ม้วย ม้วยมรณา ม้วยมรณ์ ลาโลก วายชีวา
- ร: พยัญชนะตัวที่ ๓๕ เป็นพวกอักษรต่ำ ใช้เป็นตัวสะกดในแม่กน, ถ้าเขียนตัว ร ควบกัน ๒ ตัว เรียกว่า ร หัน ร ตัวหน้าทำหน้าที่เหมือนไม้หันอากาศ ร
- รณ: รน, รนนะ- น. เสียง, เสียงดัง; สงคราม. ก. รบ, รบศึก. ( ป. , ส. ).
- ณ: ๑ พยัญชนะตัวที่ ๑๙ นับเป็นพวกอักษรต่ำ ใช้เป็นตัวสะกดในแม่กนในคำที่มาจากภาษาบาลีและสันสกฤต เช่น คุณ บัณฑิต. ๒ นะ บ. ใน, ที่,
