ร่วง คือ

สัทอักษรสากล: [rūang] [ruang]การออกเสียง:

๑
ก. หล่น เช่น ใบไม้ร่วง ผลไม้ร่วง, หลุด เช่น ถูกชกฟันร่วง ผมร่วง.
๒
ว. รุ่ง, เรือง.

ร: พยัญชนะตัวที่ ๓๕ เป็นพวกอักษรต่ำ ใช้เป็นตัวสะกดในแม่กน, ถ้าเขียนตัว ร ควบกัน ๒ ตัว เรียกว่า ร หัน ร ตัวหน้าทำหน้าที่เหมือนไม้หันอากาศ ร
ว: พยัญชนะตัวที่ ๓๗ เป็นพวกอักษรต่ำ ใช้เป็นพยัญชนะต้น เช่น วัน วา ใช้ควบกล้ำกับพยัญชนะตัวอื่นบางตัว เช่น กว่า ความ และใช้เป็นตัวสะกดในแม่เกอว เช่น
วง: น. รูปที่มีเส้นที่โค้งเข้ามาบรรจบกัน ล้อมรอบเป็นขอบเขตสิ่งใดสิ่งหนึ่ง เช่น วงกลม วงรี, โดยปริยายหมายถึงลักษณะที่รวมกันเป็นหมู่เป็นกลุ่ม เช่น
ง: พยัญชนะตัวที่ ๗ นับเป็นพวกอักษรต่ำ ใช้เป็นตัวสะกดในแม่กง.

ตัวอย่างการใช้เพิ่มเติม: ถัดไป＞

เธอเคยได้ยินเรื่องผมร่วงก่อนวัยอันควรหรือปล่าว

มันรู้สึกเหมือนทุกอย่างข้างในของฉันจะร่วงออกมา

ระวังอย่าให้ฟันปลอมของเธอร่วงก่อนเพื่อนแล้วกัน

คาร์ลอสจะต่อยเอาฟันทุกซี่ของเธอร่วงออกมาหมดปาก

เธอก็รู้ว่าชั้นรักฤดูใบไม้ร่วงในปารีสมากแค่ไหน