เถา คือ

• น. เครือไม้, ลำต้นของไม้เลื้อย; ภาชนะที่จัดเข้าเป็นชุดเดียวกันอย่างปิ่นโต, ภาชนะหรือสิ่งของในจำพวกเดียวกันที่ใหญ่ รอง และเล็ก เรียงไปตามลำดับอย่างตะลุ่มมุกหรือหม้อ, ลักษณนามเรียกภาชนะที่จัดเข้าเป็นชุดเดียวกัน เช่น ปิ่นโตเถาหนึ่ง+모두 보이기... ปิ่นโต ๒ เถา หรือเรียกภาชนะหรือสิ่งของในจำพวกเดียวกันที่ใหญ่ รอง และเล็ก เรียงไปตามลำดับ เช่น ตะลุ่มมุกเถาหนึ่ง หม้อ ๒ เถา; เพลงมโหรีปี่พาทย์ซึ่งเป็นเพลงเดียวกัน แต่มีอัตราลดหลั่นกันลงไปเป็นลำดับไม่ต่ำกว่า ๓ ขั้น และบรรเลงติดต่อกันไปไม่ขาดระยะจนจบ เรียกว่า เพลงเถา เช่น เพลงแขกมอญ เถา เพลงราตรีประดับดาว เถา.

• ถ:     พยัญชนะตัวที่ ๒๒ นับเป็นพวกอักษรสูง ใช้เป็นตัวสะกดในแม่กดในคำที่มาจากภาษาบาลีและสันสกฤต เช่น รถ ปรารถนา.
• ถา:     ก. ถลา, โผลง; ลับ, ถูให้คม. (ไทยเดิม ถา ว่า โกน).
• ปีเถาะ:    n. ชื่อปีที่ 4 ของรอบปีนักษัตร มีกระต่ายเป็นเครื่องหมาย ตัวอย่างการใช้: ท่านผู้เกิดปีเถาะ ท่านว่าเจรจาเหลาะแหละไม่สู้มีสาระ มักชอบพูดเล่นๆ มากกว่าจริง

ประโยค

ตัวอย่างการใช้เพิ่มเติม:   ถัดไป＞

นายปีนขึ้นไปบนเถาวัลยืที่เลื้อยปกคลุมตึกเซียร์

ใช่แล้ว เถาวัลย์ในกระดูก มันคือองุ่นพันธุ์คูดซู

นี่แลคือการปกครอง นอนอยู่บนเตียงทำด้วยเถาวัลย์

ก็เกี่ยวกับโรคเท้าเกแล้วก็เทือกเถาเหล่ากอของนาย

" และออกมาหาเรา แล้วทุกคน จะได้กินจากเถาองุ่นของตน

คำอื่น ๆ

1. "เถลไถล" คือ
2. "เถอะ" คือ
3. "เถอะน่า" คือ
4. "เถะ" คือ
5. "เถะ ๆ" คือ
6. "เถาคัน" คือ
7. "เถาคันเหล็ก" คือ
8. "เถาดาน" คือ
9. "เถามวก" คือ
10. "เถะ" คือ
11. "เถะ ๆ" คือ
12. "เถาคัน" คือ
13. "เถาคันเหล็ก" คือ