เฝื่อน คือ

สัทอักษรสากล: [feūoen]การออกเสียง:

ฝ: พยัญชนะตัวที่ ๒๙ นับเป็นพวกอักษรสูง.
อ: ๑ พยัญชนะตัวที่ ๔๓ เป็นพวกอักษรกลาง ใช้เป็นพยัญชนะตัวต้นได้อย่างตัวอื่น ๆ เช่น อา อก องค์, ใช้นำพยัญชนะเดี่ยวได้อย่างอักษรกลางอื่น ๆ เช่น อนึ่ง
อน: อะนะ- เป็นคำปฏิเสธ แปลว่า ไม่, ไม่ใช่, ใช้ประกอบหน้าศัพท์บาลีและสันสกฤตที่ขึ้นต้นด้วยสระ เช่น อาทร = เอื้อเฟื้อ, อนาทร = ไม่เอื้อเฟื้อ. ( ดู อ ๒
น: ๑ พยัญชนะตัวที่ ๒๕ เป็นพวกอักษรต่ำ ใช้เป็นตัวสะกดในแม่กน. ๒ น. ชื่อคณะฉันท์ มีลหุล้วน เรียกว่า น คณะ, ย่อจากคำว่า นภ (ฟ้า).

บอกตามตรง ลิ้นของฉันมันเริ่มเฝื่อนแล้ว

มันดีนะ แม้ว่าจะเฝื่อนไปหน่อย

แต่รสมันเฝื่อนๆยังไงชอบกล

รสมันเฝื่อนเกินไป