เพชร คือ

สัทอักษรสากล: [phet]การออกเสียง:

เพ็ด, เพ็ดชะ-
น. ชื่อแก้วที่แข็งที่สุดและมีน้ำแวววาวมากกว่าพลอยอื่น ๆ ใช้ทำเครื่องประดับหรือใช้ประโยชน์ในทางอุตสาหกรรม; โดยปริยายหมายความว่า แข็งที่สุด เช่น เหล็กเพชร ใจเพชร. (ส. วชฺร; ป. วชิร).

เพ: ก. พังทลาย.
พ: พยัญชนะตัวที่ ๓๐ เป็นพวกอักษรต่ำ ใช้เป็นตัวสะกดในแม่กบในคำที่มาจากบาลีและสันสกฤต เช่น ภพ ภาพ สรรพ ผลลัพธ์.
ช: ๑ พยัญชนะตัวที่ ๑๐ เป็นพวกอักษรต่ำ ใช้เป็นตัวสะกดในแม่กดในคำที่มาจากภาษาบาลีและสันสกฤตเป็นต้น เช่น ราช คช กริช แซนด์วิช. ๒ ในภาษาบาลีและสันสกฤต
ชร: ชฺระ- เป็นพยางค์หน้าของคำที่ตั้งต้นด้วยตัว ช ในบทกลอน เช่น ชทึง เป็น ชรทึง. ๑ ชอน น. ลวดลาย, ลายประกอบริม, ระบาย, เช่น ขนนเขนยชร. ( ข. ). ๒
ร: พยัญชนะตัวที่ ๓๕ เป็นพวกอักษรต่ำ ใช้เป็นตัวสะกดในแม่กน, ถ้าเขียนตัว ร ควบกัน ๒ ตัว เรียกว่า ร หัน ร ตัวหน้าทำหน้าที่เหมือนไม้หันอากาศ ร

ตัวอย่างการใช้เพิ่มเติม: ถัดไป＞

นายรู้มั้ยว่าน้องสาวเธอมีผิวหนังแข็งเหมือนเพชร

เราอาจเจอเพชรมูลค่าสามล้านเหรียญที่ถูกขโมยด้วย

มาควิซถูกเชื่อมโยง กับการปล้นร้านขายเครื่องเพชร

ผู้หญิงคนนี้ตั้งใจมาขโมยเพชร จากจางไปต่างหากล่ะ

คิดว่าข้าให้ชายทุกคนที่สวมเพชรพลอยอึ๊บฟรีๆ สินะ