เหง้า คือ

สัทอักษรสากล: [ngao]การออกเสียง:

เหฺง้า
น. ลำต้นที่อยู่ใต้ดินของพืชบางชนิด เช่น ขิง กระวาน ที่จมอยู่ใต้ดิน; ต้นเดิม, ต้นวงศ์.

เห: ก. เบนไป เช่น เหหัวเรือ, เขว เช่น เขาเหไปเข้าข้างศัตรู, เฉ เช่น รถยนต์เหออกนอกทาง.
เหง: เหงฺ ก. ข่ม, มักใช้เข้าคู่กับคำ ข่ม เป็น ข่มเหง.
ห: พยัญชนะตัวที่ ๔๑ อยู่ในพวกอักษรสูง เช่น หา เห็นใช้นำอักษรต่ำที่เป็นอักษรเดี่ยวให้มีเสียงสูงและไม่ออกเสียงตัว ห เช่น หงอย หนา.
หง: ว. มีสีแดงเจือสีขาวทำให้สีแดงนั้นอ่อนลง เช่น หงเสน คือ สีแดงเสนผสมสีขาว, หงชาด คือ สีแดงชาดผสมสีขาว หงดิน คือ สีแดงเลือดหมูผสมสีขาว.
ง: พยัญชนะตัวที่ ๗ นับเป็นพวกอักษรต่ำ ใช้เป็นตัวสะกดในแม่กง.
้: ซึ่งอยู่ทางทิศตะวันออกเฉียงใต้ เข้ายา ข้อห้าม แก้วน้ําที่มีก้นหนาไม่มีหูจับ

ตัวอย่างการใช้เพิ่มเติม: ถัดไป＞

พ่อส่งลูกมาที่นี่ เพราะรากเหง้าของลูกอยู่ที่นี่

คือ พวกมึงเป็นมนุษย์ แต่ไม่มีรากเหง้าของตัวเอง

แต่ผมภูมิใจในรากเหง้าของผม และผมยังจะไปสก๊อตแลนด์

ข้าจะกำจัดรากเหง้า ของปัญหาให้สิ้นสุดโดยเร็ว

สิ่งที่เราต้องทำก็คือ เจาะลึกลงไปถึงรากเหง้า