เหม็นหืน คือ
สัทอักษรสากล: [men heūn]การออกเสียง: เหม็นหืน การใช้"เหม็นหืน" อังกฤษ"เหม็นหืน" จีน
- adj.
กลิ่นเหม็นคล้ายกลิ่นน้ำมันที่ทิ้งไว้นานๆ
,
ชื่อพ้อง: หืน
ตัวอย่างการใช้: ถั่วลิสงที่กะเทาะเปลือกแล้ว เก็บไว้ได้ไม่นาน ทำให้เกิดกลิ่นเหม็นหืน
- เห: ก. เบนไป เช่น เหหัวเรือ, เขว เช่น เขาเหไปเข้าข้างศัตรู, เฉ เช่น รถยนต์เหออกนอกทาง.
- เหม: เหมะ- น. ทองคำ; ชื่อช้างตระกูล ๑ ใน ๑๐ ตระกูล เรียกว่า เหมหัตถี กายสีเหลืองดั่งทอง. ( ดู กาฬาวก ). ( ป. );
- เหม็น: ๑ ก. ได้รับกลิ่นไม่ดี. ว. มีกลิ่นไม่ดี, ตรงข้ามกับ หอม. ๒ น. ส้มเขียวหวานที่ยังอ่อนอยู่ ใช้ปรุงอาหารได้ เรียกว่า ส้มเหม็น.
- ห: พยัญชนะตัวที่ ๔๑ อยู่ในพวกอักษรสูง เช่น หา เห็นใช้นำอักษรต่ำที่เป็นอักษรเดี่ยวให้มีเสียงสูงและไม่ออกเสียงตัว ห เช่น หงอย หนา.
- ม: พยัญชนะตัวที่ ๓๓ เป็นพวกอักษรต่ำ ใช้เป็นตัวสะกดในแม่กม.
- ็: น่าเบื่อ
- น: ๑ พยัญชนะตัวที่ ๒๕ เป็นพวกอักษรต่ำ ใช้เป็นตัวสะกดในแม่กน. ๒ น. ชื่อคณะฉันท์ มีลหุล้วน เรียกว่า น คณะ, ย่อจากคำว่า นภ (ฟ้า).
- หืน: ๑ ว. มีกลิ่นเหม็นอย่างกลิ่นน้ำมันมะพร้าวเป็นต้นที่ทิ้งไว้นาน ๆ. ๒ ( กลอน ) ว. หิน, เลว, ทราม, ต่ำช้า. ( ดู หิน ๔, หิน- ).
