แผ้ว คือ

สัทอักษรสากล: [phaēo]การออกเสียง:

๑
ก. ทำให้เตียน สะอาด หรือหมดสิ้นไป, มักใช้ประกอบกับคำอื่น เช่น แผ้วถาง แผ้วกวาด.
ว. สะอาด, หมดจด, บริสุทธิ์, มักใช้เข้าคู่กับคำ ผ่อง เป็น ผ่องแผ้ว.
๒
น. เสือปลาขนาดใหญ่. (ดู เสือปลา).

ผ: พยัญชนะตัวที่ ๒๘ เป็นพวกอักษรสูง.
้: ซึ่งอยู่ทางทิศตะวันออกเฉียงใต้ เข้ายา ข้อห้าม แก้วน้ําที่มีก้นหนาไม่มีหูจับ
ว: พยัญชนะตัวที่ ๓๗ เป็นพวกอักษรต่ำ ใช้เป็นพยัญชนะต้น เช่น วัน วา ใช้ควบกล้ำกับพยัญชนะตัวอื่นบางตัว เช่น กว่า ความ และใช้เป็นตัวสะกดในแม่เกอว เช่น

ตัวอย่างการใช้เพิ่มเติม: ถัดไป＞

พระพลานามัยแข็งแรงสมบูรณ์ พระราชหฤทัยผ่องแผ้ว

" อัจฉริยภาพของเราจะแผ้วถางหนทางสู่เบื้องหน้า

มาแผ้วแล้วเจ้า ทุ่งบัวตอง ณ ดอยแม่อูคอ หนาวมาก

แล้วพระองค์ก็ทรงแผ้วทางให้สะดวกแก่เขา

แม้เรื่องไม่ให้วิญญาณร้าย มาแผ้วพาล