โหย คือ

สัทอักษรสากล: [hōi]การออกเสียง:

โหยฺ
ก. อ่อนกำลัง, อ่อนใจ; ครวญถึง, ร่ำร้อง; มักใช้ประกอบคำอื่น ๆ เช่น โหยหา โหยหิว โหยหวน โหยไห้.

ห: พยัญชนะตัวที่ ๔๑ อยู่ในพวกอักษรสูง เช่น หา เห็นใช้นำอักษรต่ำที่เป็นอักษรเดี่ยวให้มีเสียงสูงและไม่ออกเสียงตัว ห เช่น หงอย หนา.
หย: หะยะ- น. ม้า. ( ป. , ส. ).
ย: พยัญชนะตัวที่ ๓๔ เป็นพวกอักษรต่ำ เป็นได้ทั้งตัวต้นและตัวสะกดในแม่เกย.

ตัวอย่างการใช้เพิ่มเติม: ถัดไป＞

ชาวบ้านไม่มีอาหารแล้วนั่นหมายถึงทหารก็จะหิวโหย

ฝูงนายอำเภอ หน่วยค้นหา และ สัตว์เลื้อยคลานโหยหิว

มันจะเป็นการจดจำที่ปราศจากความโหยหาเลยงั้นหรือ

ความหิวโหยจะทำให้มันเป็นเครื่องเทศอันยอดเยี่ยม

ทำไมยังมีเด็กที่หิวโหยอยู่ ผมอยากรู้เหตุผลจริงๆ