ประจําท้องถิ่น คือ

• ส่วนท้องถิ่น
  เฉพาะท้องถิ่น
  แห่งท้องถิ่น

• ปร     ปะระ-, ปอระ- ว. อื่น, ใช้เป็นบทหน้าสมาส เช่น ปรปักษ์ ปรโลก. ( ป. ).
• ประ     ปฺระ ใช้เติมหน้าคำอื่นเพื่อให้คำหนักแน่นขึ้น เช่น ชิด เป็น ประชิด, ท้วง เป็น ประท้วง; คำที่แผลงมาจาก ผ เช่น ผทม เป็น ประทม แล้วแผลง ประ เป็น บรร
• ประจํา     บ่อย เป็นนิตย์ เสมอ ทุกครั้ง บ่อยๆ เป็นอาจิณ เสมอๆ นิจสิน ปกติ สม่ําเสมอ เป็นกิจวัตร เป็นนิจ เป็นปกติ ประจําการ ธรรมดา
• ระ     ก. กระทบเรียดไป เช่น เอาไม้ระรั้วสังกะสี.
• จํา     จําไว้ อย่าลืม จดจํา จําได้ ทบทวน ระลึก รําลึก หวนคิด
• ท้อ     ๑ ก. ไม่มีกำลังใจจะสู้. ๒ น. ชื่อไม้ต้นชนิด Prunus persica (L.) Batsch ในวงศ์ Rosaceae ผลกินได้, พายัพเรียก หมากม่วน. ๓ ( กลอน ) ก.
• ท้อง     น. ส่วนของร่างกายด้านหน้า ตั้งแต่ลิ้นปี่จนถึงบริเวณต้นขา มีสะดืออยู่ตรงกลาง มีกระเพาะและไส้พุงอยู่ภายใน; ครรภ์ เช่น น้องร่วมท้อง;
• ท้องถิ่น     น. ท้องที่ใดท้องที่หนึ่งโดยเฉพาะ เช่น เวลาท้องถิ่น ประเพณีท้องถิ่น; ( กฎ ) พื้นที่ภายในเขตการปกครองของราชการบริหารส่วนท้องถิ่น เช่น เทศบาล
• อง     น. คำนำหน้านามของบุคคลซึ่งเป็นเชื้อพระวงศ์ของกษัตริย์ญวน เช่น องเชียงสือ องเชียงชุน,
• ถิ่น     น. ที่, แดน, ที่อยู่, เช่น ถิ่นเสือ ถิ่นผู้ร้าย.
• ประจําที่    รักษาหน้าที่ อยู่กับที่ ซึ่งใช้เวลาในการนั่งมาก ซึ่งไม่เคลื่อนย้าย ซึ่งไม่เคลื่อนไหว ติดถิ่น
• ภาษาที่ใช้ประจําวัน    ภาษาพูด ภาษาธรรมดา
• ประจัน    ก. กั้นเป็นส่วนสัด เช่น ฝาประจันห้อง; ประชัน, ประเชิญ, เผชิญ, เช่น หันหน้าประจันกัน; เรียกไม้ที่ใช้ค้ำแคมเรือที่เบิกได้ที่แล้วเพื่อไม่ให้หุบว่า ไม้ประจัน.
• ประชากรท้องถิ่น    ชนิดดั้งเดิม ชนิดท้องถิ่น ชนิดพื้นเมือง ชนิดสัตว์หรือพืชในท้องถิ่น พืชท้องถิ่น สิ่งมีชีวิตท้องถิ่น สิ่งมีชีวิตเฉพาะถิ่น
• ภาษาท้องถิ่น    n. ภาษาที่มีสำเนียงหรือถ้อยคำที่พูดกันเป็นพื้นเฉพาะถิ่น ชื่อพ้อง: ภาษาถิ่น ตัวอย่างการใช้: หลายครั้งที่ได้ยินพวกคุณพูดคุยกันด้วยภาษาท้องถิ่น มันทำให้ผมอดที่จะคิดถึงบ้านของผมไม่ได้