ลักขี คือ

• น. โชค, ลาภ. (ป.; ส. ลกฺษมี).

• ลัก     ก. เอาสิ่งของที่เขาไม่ให้ไปด้วยอาการซ่อนเร้น, ขโมย, เช่น ลักทรัพย์, แอบทำ, ลอบทำ, เช่น ลักกินขนมในห้องเรียน ลักสูบบุหรี่ในห้องน้ำ. ว.
• ผู้ลุกขึ้น    ผู้ก่อความไม่สงบ ผู้ขึ้นขี่ม้า ผู้ปีน ผู้ตื่นขึ้น เครื่องที่เลื่อนขึ้นเลื่อนลง แผ่นกระดานของบันไดที่ตั้งขึ้น
• มิลักข    คนดอย คนป่า คนป่าเถื่อน คนเถื่อน มิลักขะ มิลักขู ทมิฬ ฑราวิท
• มิลักขะ    น. คนป่าเถื่อน. (ป.).
• มิลักขู    น. คนป่าเถื่อน. (ป.).
• รุกขมูล    น. โคนต้นไม้, เรียกพระที่ถือธุดงค์อยู่โคนไม้ว่า พระรุกขมูล.
• ลักขณะ    -ขะหฺนะ น. ลักษณะ, เครื่องแสดงสิ่งหนึ่งให้เห็นว่าต่างกับอีกสิ่งหนึ่ง, คุณภาพ; ประเภท. (ป.; ส. ลกฺษณ).
• ลักขณา    -ขะนา (กลอน) ว. มีลักษณะดี.
• ลักขะ    น. เครื่องหมาย, เป้า; จำนวนแสนหนึ่ง. (ป.; ส. ลกฺษ).
• ลุกขึ้น    v. เคลื่อนขึ้นมาจากท่านั่งหรือท่านอน ชื่อพ้อง: ยืนขึ้น, ลุกขึ้นยืน คำตรงข้าม: นั่งลง ตัวอย่างการใช้: เขาทุรนทุรายอยู่พักหนึ่งก็ลุกขึ้นออกไปข้างนอก
• ลุกขึ้นต่อสู้    กบฏ ลุกฮือ
• ลุกขึ้นยืน    ยืนขึ้น ลุกขึ้น
• ลุกขึ้นสู้    กบฏ ลุกฮือ
• ลูกขนุน    ขนุน
• ลูกขวัญ    น. ลูกที่พ่อแม่รักมากที่สุด, ลูกแก้ว หรือ ลูกแก้วลูกขวัญ ก็เรียก.

• แกมันคนมีบาป โง่เง่า ไม้หลักปลักขี้เลน