เสาวภาคย์ คือ

• น. ความสุขเกษม, ความเจริญ, โชคลาภ, ความสำเร็จ. (ส. เสาวภาคฺย; ป. โสภคฺค).

• เส     ก. เฉ, ไถล, เช่น เสไปพูดเรื่องอื่น, เชือนแช เช่น เสความ.
• เสา     ๑ น. ท่อนไม้สำหรับใช้เป็นหลักหรือเป็นเครื่องรองรับสิ่งอื่นมีเรือนเป็นต้น เช่น เสาเรือน เสาโทรเลข, เรียกสิ่งอื่น ๆ ที่ใช้ในลักษณะเช่นนั้น. ๒
• เสาว     -วะ- ว. ดี, งาม. ( แผลงมาจาก สว สุ โส เช่น เสาวภาพ แผลงมาจาก สวภาพ, เสาวคนธ์ แผลงมาจาก สุคนธ์, เสาวภา แผลงมาจาก โสภา).
• เสาวภา     ว. งาม. ( ป. โสภา).
• สา     ๑ น. หมา. ( ป. ; ส. ศฺวนฺ). ๒ ( ถิ่น-พายัพ ) น. ต้นกระสา. ( ดู กระสา ๓ ), ชื่อกระดาษที่ทำจากเปลือกต้นกระสา ใช้ทำร่มเป็นต้น เรียกว่า
• สาว     สาวะ- ว. สีดำแดง, สีน้ำตาลแก่. ( ป. ; ส. ศฺยาว). ๑ น. หญิงที่มีอายุพ้นวัยเด็ก นับตามความนิยมตั้งแต่ ๑๕-๓๐ ปีขึ้นไป เช่น ย่างเข้าสู่วัยสาว
• ภา     น. แสงสว่าง, รัศมี. ( ป. , ส. ).
• ภาค     พาก, พากคะ- น. ส่วน เช่น ภาคทฤษฎี ภาคปฏิบัติ, ฝ่าย เช่น ภาครัฐบาล ภาคเอกชน ภาคเหนือ ภาคใต้, บั้น, ตอน, เช่น หนังสือภูมิศาสตร์ ภาคต้น
• ภาคย์     น. โชค, โชคดี. ( ป. , ส. ภาคฺย).
• เสาวภาพ    ว. สุภาพ, เรียบร้อย, อ่อนโยน, ประพฤติดี, ละมุนละม่อม.
• ธุวภาค    น. เส้นแวงอันไม่เปลี่ยนที่แห่งดาวซึ่งประจำที่อยู่.
• ชาวภาคเหนือ    คนเหนือ ชาวเหนือ
• อปภาคย์    อะปะพาก, อับปะพาก ว. ปราศจากโชค, เคราะห์ร้าย, วาสนาน้อย, นิยมใช้เข้าคู่กับคำ อาภัพ เป็น อาภัพอัปภาคย์. (ส.).
• อัปภาคย์    อับปะ- ว. ปราศจากโชค, เคราะห์ร้าย, วาสนาน้อย; ไม่มีดี เช่น จะดูดินฟ้าพนาวัน สารพันอัปภาคย์หลากลาง. (อิเหนา), นิยมใช้เข้าคู่กับคำ อาภัพ เป็น อาภัพอัปภาคย์, อปภาคย์ ก็ว่า. (ส.).
• ชาวภาคตะวันออก    คนภาคตะวันออก คนภาคตะวันตก

• พญ . พรพรรณ มหาเสาวภาคย์กุล งดออกตรวจที่ สมิติเวช ธนบุรี ในวันนี้
• นพ . เทียนเอก ตรัยเสาวภาคย์ งดออกตรวจที่ สมิติเวช ศรีนครินทร์ ในวันนี้
• นายชาญชัย บัณฑิตเสาวภาคย์ รองกรรมการผู้จัดการใหญ่สายธุรกิจโซลาร์ฟาร์ม
• นางเสาวภาคย์ จิรบวร