ขจรขจาย คือ
สัทอักษรสากล: [kha jøn kha jāi]การออกเสียง: ขจรขจาย การใช้"ขจรขจาย" อังกฤษ
- กระจาย
ขจาย
- ข: พยัญชนะตัวที่ ๒ เป็นพวกอักษรสูง ใช้เป็นตัวสะกดในแม่กกในคำที่มาจากภาษาบาลีและสันสกฤต.
- ขจร: ๑ ขะจอน ก. ฟุ้งไป. ( ข. ขฺจร ว่า ฟุ้งไป แผลงเป็น กำจร ก็ได้; ป. , ส. ข = อากาศ + จร = ไป). ๒ ขะจอน ดู สลิด ๑ .
- จ: พยัญชนะตัวที่ ๘ เป็นตัวต้นวรรคที่ ๒ นับเป็นพวกอักษรกลาง ใช้เป็นตัวสะกดในแม่กดในคำที่มาจากภาษาบาลีและสันสกฤตเป็นต้น เช่น กิจ วินิจฉัย ตำรวจ จอร์จ.
- จร: ๑ จอน, จอระ-, จะระ- ว. ไม่ใช่ประจำ เช่น คนจร รถจร, แทรกแปลกเข้ามา เช่น โรคจร ลมจร. ก. ไป, เที่ยวไป; ประพฤติ. ( ป. , ส. ),
- ร: พยัญชนะตัวที่ ๓๕ เป็นพวกอักษรต่ำ ใช้เป็นตัวสะกดในแม่กน, ถ้าเขียนตัว ร ควบกัน ๒ ตัว เรียกว่า ร หัน ร ตัวหน้าทำหน้าที่เหมือนไม้หันอากาศ ร
- ขจาย: ขะ- ก. กระจาย, มักใช้เข้าคู่กับคำ ขจร เป็น ขจรขจาย. ( ข. ขฺจาย).
- จา: ( ถิ่น-พายัพ, อีสาน ) ก. พูด, กล่าว.
- ย: พยัญชนะตัวที่ ๓๔ เป็นพวกอักษรต่ำ เป็นได้ทั้งตัวต้นและตัวสะกดในแม่เกย.
