ขุย คือ

สัทอักษรสากล: [khui]การออกเสียง:

น. ผงที่เกิดจากเนื้อของสิ่งใดสิ่งหนึ่ง ติดอยู่ที่เนื้อนั้นเอง หรือหลุดออกมากองอยู่เป็นกลุ่ม ๆ เช่น ผิวหนังเป็นขุย ขุยกระดาษ ขุยมด.

ข: พยัญชนะตัวที่ ๒ เป็นพวกอักษรสูง ใช้เป็นตัวสะกดในแม่กกในคำที่มาจากภาษาบาลีและสันสกฤต.
ุ: คําตัดสินสุดท้าย
ย: พยัญชนะตัวที่ ๓๔ เป็นพวกอักษรต่ำ เป็นได้ทั้งตัวต้นและตัวสะกดในแม่เกย.

ตัวอย่างการใช้เพิ่มเติม: ถัดไป＞

ผมควรจะทำยังไงกับขนมปัง ที่มันแห้งและเป็นขุยล่ะครับ

ปกติขุยกระดาษไม่สามารถล้างออกด้วยตัวทำละลายหมึกปกติ

ข้าขอแต่งตั้งให้ขุยพลจูล่ง เป็นแม่ทัพหน้า

มักทิ้งใย ตัวอ่อน รัง ขุย และมูล ในพื้นที่ที่เกิดการระบาด

งบน้ำอ้อยหลวงปู่ยิ้มวัดเจ้าเจ็ด เนื้อดินขุยปูนา พิมพ์กลาง