ขุยไผ่ คือ
สัทอักษรสากล: [khui phai]การออกเสียง: "ขุยไผ่" อังกฤษ
- น. เมล็ดไผ่ที่ตกลงมากองอยู่ที่กอไผ่.
- ข: พยัญชนะตัวที่ ๒ เป็นพวกอักษรสูง ใช้เป็นตัวสะกดในแม่กกในคำที่มาจากภาษาบาลีและสันสกฤต.
- ขุย: น. ผงที่เกิดจากเนื้อของสิ่งใดสิ่งหนึ่ง ติดอยู่ที่เนื้อนั้นเอง หรือหลุดออกมากองอยู่เป็นกลุ่ม ๆ เช่น ผิวหนังเป็นขุย ขุยกระดาษ ขุยมด.
- ุ: คําตัดสินสุดท้าย
- ย: พยัญชนะตัวที่ ๓๔ เป็นพวกอักษรต่ำ เป็นได้ทั้งตัวต้นและตัวสะกดในแม่เกย.
- ไผ: ( ถิ่น-พายัพ, อีสาน ) ส. ใคร.
- ไผ่: น. ชื่อไม้พุ่มหลายชนิดและหลายสกุลในวงศ์ Gramineae ขึ้นเป็นกอ ลำต้นเป็นปล้อง ๆ เช่น ไผ่จีน ( Arundinaria suberecta Munro) ไผ่ป่า ( Bambusa
- ผ: พยัญชนะตัวที่ ๒๘ เป็นพวกอักษรสูง.
