บรรพ- คือ

• ๑
  บับ, บับพะ-
  น. ข้อ, ปล้อง, เล่ม, หมวด, ภาค, ตอน, กัณฑ์; ขั้นบันได; ระยะหรือเวลาที่กำหนด. (ป. ปพฺพ; ส. ปรฺวนฺ).
  ๒
  บันพะ-, บัน
  ว. ก่อน, ทีแรก, เบื้องต้น; ตะวันออก. (ป. ปุพฺพ; ส. ปูรฺว).

• บ:     ๑ พยัญชนะตัวที่ ๒๖ เป็นพวกอักษรกลาง ใช้เป็นตัวสะกดในแม่กบ. ๒ บอ, บ่อ ว. ไม่, มักใช้ในหนังสือเก่าหรือกวีนิพนธ์ หรือบางท้องถิ่น, ในที่ใช้ บ
• บร:     บอระ- ( แบบ ; กลอน ) น. ฝ่ายอื่น เช่น บรเทศ, ข้าศึก เช่น บรปักษ์. ( ป. , ส. ปร).
• บรรพ:     บันพะ-, บัน ว. ก่อน, ทีแรก, เบื้องต้น; ตะวันออก. ( ป. ปุพฺพ; ส. ปูรฺว).
• ร:     พยัญชนะตัวที่ ๓๕ เป็นพวกอักษรต่ำ ใช้เป็นตัวสะกดในแม่กน, ถ้าเขียนตัว ร ควบกัน ๒ ตัว เรียกว่า ร หัน ร ตัวหน้าทำหน้าที่เหมือนไม้หันอากาศ ร
• รพ:     รบ, ระพะ, ระพา น. เสียงร้อง, เสียงดัง, เสียงเอิกเกริก. ( ป. , ส. รว).
• พ:     พยัญชนะตัวที่ ๓๐ เป็นพวกอักษรต่ำ ใช้เป็นตัวสะกดในแม่กบในคำที่มาจากบาลีและสันสกฤต เช่น ภพ ภาพ สรรพ ผลลัพธ์.

คำอื่น ๆ

1. "บรรทุกเกิน" คือ
2. "บรรทุกเกินพิกัด" คือ
3. "บรรทุกเต็มไปด้วย" คือ
4. "บรรทุกไป" คือ
5. "บรรพ" คือ
6. "บรรพกาล" คือ
7. "บรรพฃิต" คือ
8. "บรรพชน" คือ
9. "บรรพชนหญิง" คือ
10. "บรรทุกไป" คือ
11. "บรรพ" คือ
12. "บรรพกาล" คือ
13. "บรรพฃิต" คือ