ปปัญจ- คือ

• ปะปันจะ-
  (แบบ) น. ความเนิ่นช้า, ความนาน.
  ว. เนิ่นช้า. (ป.).

• ป:     พยัญชนะตัวที่ ๒๗ เป็นพวกอักษรกลาง เป็นตัวสะกดในแม่กบในคำที่มาจากภาษาบาลีและสันสกฤตเป็นต้น เช่น บาป เนปจูน, ตัว ป
• ปปัญจ:     ปะปันจะ- ( แบบ ) น. ความเนิ่นช้า, ความนาน. ว. เนิ่นช้า. ( ป. ).
• ปัญจ:     ปันจะ- ( แบบ ) ว. เบญจ. ( ป. ).
• ปัญจ-:     ปันจะ- ( แบบ ) ว. เบญจ. ( ป. ).
• ั:     ชั่วคราว
• ญ:     พยัญชนะตัวที่ ๑๓ นับเป็นพวกอักษรต่ำ และเป็นตัวที่สุดของวรรคที่ ๒ ใช้เป็นตัวสะกดในแม่กนในคำที่มาจากภาษาบาลีและสันสกฤตเป็นต้น เช่น ปัญญา สัญชาติ ผจญ
• จ:     พยัญชนะตัวที่ ๘ เป็นตัวต้นวรรคที่ ๒ นับเป็นพวกอักษรกลาง ใช้เป็นตัวสะกดในแม่กดในคำที่มาจากภาษาบาลีและสันสกฤตเป็นต้น เช่น กิจ วินิจฉัย ตำรวจ จอร์จ.

คำอื่น ๆ

1. "ปนาลี" คือ
2. "ปนเป" คือ
3. "ปนเปื้อน" คือ
4. "ปบ" คือ
5. "ปปัญจ" คือ
6. "ปปัญจธรรม" คือ
7. "ปปัญจะ" คือ
8. "ปม" คือ
9. "ปมจิต" คือ
10. "ปบ" คือ
11. "ปปัญจ" คือ
12. "ปปัญจธรรม" คือ
13. "ปปัญจะ" คือ