ผายผัง คือ

ผ: พยัญชนะตัวที่ ๒๘ เป็นพวกอักษรสูง.
ผา: น. หินที่เขา เช่น หน้าผา เนินผา ผาลาด, ภูเขา เช่น เชิงผา, เรียกภูเขาด้านที่มีแผ่นหินตั้งชันว่า หน้าผา.
ผาย: ก. แผ่กว้างออก เช่น อกผาย ตะโพกผาย; เคลื่อนจากที่ (คือ ผ้าย); เปิด; ระบายออก; แบะออก, แยกออก.
ย: พยัญชนะตัวที่ ๓๔ เป็นพวกอักษรต่ำ เป็นได้ทั้งตัวต้นและตัวสะกดในแม่เกย.
ผัง: ๑ น. ไม้สำหรับถ่างผ้าที่ทอให้ตึง ปลายทั้ง ๒ มีเข็มสำหรับเสียบที่ริมผ้า; ไม้หรือเส้นแบบสำหรับเป็นแบบขุดหลุมเสาปลูกเรือน; พื้นที่ราบ;
ั: ชั่วคราว
ง: พยัญชนะตัวที่ ๗ นับเป็นพวกอักษรต่ำ ใช้เป็นตัวสะกดในแม่กง.