พยุห- คือ

• พะยุหะ-
  น. กระบวน, หมู่, กองทัพ, พยู่ห์ ก็ว่า; ชื่อวิธีนับในปักษคณนา. (ป. พฺยูห, วฺยูห; ส. วฺยูห).

• พ:     พยัญชนะตัวที่ ๓๐ เป็นพวกอักษรต่ำ ใช้เป็นตัวสะกดในแม่กบในคำที่มาจากบาลีและสันสกฤต เช่น ภพ ภาพ สรรพ ผลลัพธ์.
• พยุ:     พะยุ น. ลมแรง. ( ข. พฺยุะ; ป. , ส. วายุ).
• พยุห:     พะยุหะ- น. กระบวน, หมู่, กองทัพ, พยู่ห์ ก็ว่า; ชื่อวิธีนับในปักษคณนา. ( ป. พฺยูห, วฺยูห; ส. วฺยูห).
• ย:     พยัญชนะตัวที่ ๓๔ เป็นพวกอักษรต่ำ เป็นได้ทั้งตัวต้นและตัวสะกดในแม่เกย.
• ยุ:     ก. กล่าวชักชวน ส่งเสริม หนุน หรือเป็นใจให้ทำสิ่งใดสิ่งหนึ่ง (มักใช้ในทางที่ไม่สมควร) เช่น ยุให้เขาทะเลาะกัน ยุให้โกรธ ยุให้กำเริบ.
• ุ:     คําตัดสินสุดท้าย
• ห:     พยัญชนะตัวที่ ๔๑ อยู่ในพวกอักษรสูง เช่น หา เห็นใช้นำอักษรต่ำที่เป็นอักษรเดี่ยวให้มีเสียงสูงและไม่ออกเสียงตัว ห เช่น หงอย หนา.

คำอื่น ๆ

1. "พยุงให้นอนบนเตียง" คือ
2. "พยุงให้เดิน" คือ
3. "พยุงไว้" คือ
4. "พยุพยุง" คือ
5. "พยุห" คือ
6. "พยุหบาตร" คือ
7. "พยุหบาตรา" คือ
8. "พยุหยาตรา" คือ
9. "พยุหร" คือ
10. "พยุพยุง" คือ
11. "พยุห" คือ
12. "พยุหบาตร" คือ
13. "พยุหบาตรา" คือ