พะ คือ

สัทอักษรสากล: [pha]การออกเสียง:

๑
น. เพิงที่ต่อปะเข้าไปกับด้านสกัดของเรือน, พะเพิง เพิง หรือ เพิงพะ ก็เรียก.
ก. พักพิงหรือแอบอิงอาศัย เช่น ลูกมาพะพ่อแม่อยู่, พะพิง ก็ว่า; ปะทะกัน, ชนกัน, เช่น คน ๒ คนเดินมาพะกัน; ปะทะติดอยู่ เช่น สวะมาพะหน้าบ้าน.
๒
ใช้นำห+모두 보이기...

พ: พยัญชนะตัวที่ ๓๐ เป็นพวกอักษรต่ำ ใช้เป็นตัวสะกดในแม่กบในคำที่มาจากบาลีและสันสกฤต เช่น ภพ ภาพ สรรพ ผลลัพธ์.
รพะ: รบ, ระพะ, ระพาน. เสียงร้อง, เสียงดัง, เสียงเอิกเกริก. (ป., ส. รว).
เพะ: ก. โปะเข้าไป, ทุ่มเทเข้าไป.ว. เผง, ไม่ผิดพลาด, เช่น ตรงเพะ ถูกเพะ.

ตัวอย่างการใช้เพิ่มเติม: ถัดไป＞

ใต้เท้านัม ท่านอยู่ข้างนอกหรือไม่ พะยะค่ะ ฝ่าบาท

ฉากสุดท้ายจะเป็นการจับแพะชนแกะสีหน้าของทั้งคู่

ไม่ ไม่่ใช่พะยะค่ะ เป็นประเทศที่เงียบสงบ พะยะค่ะ

เพื่อทำให้ท้องพระคลังกลับคืนสู่สภาพเดิมพะยะค่ะ