พะ คือ

• ๑
  น. เพิงที่ต่อปะเข้าไปกับด้านสกัดของเรือน, พะเพิง เพิง หรือ เพิงพะ ก็เรียก.
  ก. พักพิงหรือแอบอิงอาศัย เช่น ลูกมาพะพ่อแม่อยู่, พะพิง ก็ว่า; ปะทะกัน, ชนกัน, เช่น คน ๒ คนเดินมาพะกัน; ปะทะติดอยู่ เช่น สวะมาพะหน้าบ้าน.
  ๒
  ใช้นำหน้าคำที่ตั้งต้นด้วยตัว พ มีความแปลอย่างเดียวกับคำเดิมนั้น เช่น พะพรั่ง พะพรั่น พะพราย.

• รพะ    รบ, ระพะ, ระพา น. เสียงร้อง, เสียงดัง, เสียงเอิกเกริก. (ป., ส. รว).
• เพะ    ก. โปะเข้าไป, ทุ่มเทเข้าไป. ว. เผง, ไม่ผิดพลาด, เช่น ตรงเพะ ถูกเพะ.
• แพะ    ๑ น. ชื่อสัตว์เคี้ยวเอื้องชนิด Capra hircus ในวงศ์ Bovidae เป็นสัตว์กีบคู่ขนาดกลาง มีความอดทน แข็งแรง และทนทานต่อโรคได้ดีกว่าสัตว์กีบคู่อื่น ๆ สามารถปีนป่ายที่สูงโดยเฉพาะโขดหินหรือภูเขาได้ดี ขนหยาบส
• พะรุงพะรัง    ว. ปะปนกันจนรุงรัง เช่น หอบข้าวของพะรุงพะรัง, นุงนัง เช่น มีหนี้สินพะรุงพะรัง.
• พะวักพะวง    กังวล พะวง ห่วง พะว้าพะวัง ห่วงหน้าพะวงหลัง ห่วงหน้าห่วงหลัง
• พะวักพะวน    ก. ห่วงเรื่องต่าง ๆ จนวุ่นวายใจ.
• พะว้าพะวัง    ก. ห่วงหน้าห่วงหลัง, ห่วงหน้าพะวงหลัง.
• พะอืดพะอม    ว. อาการที่รู้สึกคลื่นไส้; โดยปริยายหมายความว่า ไม่รู้จะตัดสินใจอย่างไรดี, ไม่กล้าที่จะตัดสินใจเด็ดขาดลงไป, กลืนไม่เข้าคายไม่ออก ก็ว่า.
• พะเน้าพะนอ    ก. พร่ำเอาอกเอาใจเกินสมควร.
• พะเน้าพะนึง    ก. ทำอิด ๆ เอื้อน ๆ; เซ้าซี้.
• ตามพะ    ตามพะ- (แบบ) น. ทองแดง. (ป. ตมฺพ; ส. ตามฺร).
• ตุมพะ    (แบบ) น. ชื่อมาตราตวงอย่างโบราณ; หม้อน้ำมีพวย. (ป.; ส. ตุมฺร).
• ทัพพะ    ทับพะ- น. เครื่องใช้ต่าง ๆ, สมบัติ, เงิน, มักใช้ประกอบส่วนหน้าสมาส. (ป.).
• บูรพะ    บูน, บูระพะ ว. บุพ.
• ปีแพะ    มะแม ปีมะแม

• ใต้เท้านัม ท่านอยู่ข้างนอกหรือไม่ พะยะค่ะ ฝ่าบาท
• ฉากสุดท้ายจะเป็นการจับแพะชนแกะสีหน้าของทั้งคู่
• ไม่ ไม่่ใช่พะยะค่ะ เป็นประเทศที่เงียบสงบ พะยะค่ะ
• ไม่ ไม่่ใช่พะยะค่ะ เป็นประเทศที่เงียบสงบ พะยะค่ะ
• เพื่อทำให้ท้องพระคลังกลับคืนสู่สภาพเดิมพะยะค่ะ
• กระหม่อมพบคนที่หน้าสงสัยในหมูบ้านบันชอลพะยะค่ะ
• หม่อมฉันเต็มใจที่จะทำภารกิจนี้ทุกเมื่อพะย่ะค่ะ
• ตอนนี้ถึงเวลาที่องค์ชายจะแสดงฝีมือแล้วพะย่ะค่ะ
• เจ้าชายทรงเป็นฟ้าที่สูงและกว้างที่สุดนะพะยะค่ะ
• พะ ยะ ค่ะ แม้นว่ากระหม่อมจะบกพร่องในอีกหลายอย่าง