ส คือ

สัทอักษรสากล: [sø]การออกเสียง:

๑
พยัญชนะตัวที่ ๔๐ เป็นพวกอักษรสูง ใช้ได้ทั้งเป็นพยัญชนะตัวต้นและตัวสะกดในแม่กดในคำที่มาจากภาษาบาลีและสันสกฤตเป็นต้น เช่น สวย สงสาร สวิตช์ รส สัมผัส สวิส.
๒
คำประกอบหน้าคำอื่นที่มาจากภาษาบาลีและสันสกฤต บ่งความว่า กอบด้วย, พร้อ+모두 보이기...

(ส.): 1) เป็นคำสรรพนาม; 2) มาจากภาษาสันสกฤต
ส.: เป็นคำสรรพนาม
สิ: คำประกอบท้ายคำอื่นเพื่อเสริมข้อความให้เด่น ให้ชัด หรือให้สละสลวย เป็นต้น, โดยมากใช้กับกริยาเป็นเชิงบังคับ เชิงชวน หรือรับคำ เป็นต้น เช่น ไปสิ มาสิ, ซิ หรือ ซี ก็ว่า.

ตัวอย่างการใช้เพิ่มเติม: ถัดไป＞

เด็กมีขนาดเท่ากับเมล็ดถั่วตอนอายุได้แปดสัปดาห์

ผมคิดว่าหากสงครามกลางเมืองในเลบานอนยังยืดเยื้อ

แต่ไม่สามารถให้รายละเอียดเกี่ยวข้องที่สำคัญได้

สำคัญที่สุดคือต้องมีความคิดของตัวเองใช่ไหมครับ