เถื่อน คือ

สัทอักษรสากล: [theūoen]การออกเสียง:

น. ป่า เช่น เข้าเถื่อนอย่าลืมพร้า.
ว. ห่างไกลจากที่อยู่ของคน, ห่างไกลจากความเจริญ, มักใช้ประกอบคำ ป่า เป็น ป่าเถื่อน; ไม่ถูกต้องตามกฎหมาย เช่น เหล้าเถื่อน ฝิ่นเถื่อน ปืนเถื่อน หมอเถื่อน.

ถ: พยัญชนะตัวที่ ๒๒ นับเป็นพวกอักษรสูง ใช้เป็นตัวสะกดในแม่กดในคำที่มาจากภาษาบาลีและสันสกฤต เช่น รถ ปรารถนา.
อ: ๑ พยัญชนะตัวที่ ๔๓ เป็นพวกอักษรกลาง ใช้เป็นพยัญชนะตัวต้นได้อย่างตัวอื่น ๆ เช่น อา อก องค์, ใช้นำพยัญชนะเดี่ยวได้อย่างอักษรกลางอื่น ๆ เช่น อนึ่ง
อน: อะนะ- เป็นคำปฏิเสธ แปลว่า ไม่, ไม่ใช่, ใช้ประกอบหน้าศัพท์บาลีและสันสกฤตที่ขึ้นต้นด้วยสระ เช่น อาทร = เอื้อเฟื้อ, อนาทร = ไม่เอื้อเฟื้อ. ( ดู อ ๒
น: ๑ พยัญชนะตัวที่ ๒๕ เป็นพวกอักษรต่ำ ใช้เป็นตัวสะกดในแม่กน. ๒ น. ชื่อคณะฉันท์ มีลหุล้วน เรียกว่า น คณะ, ย่อจากคำว่า นภ (ฟ้า).

ตัวอย่างการใช้เพิ่มเติม: ถัดไป＞

พอจะรู้จักใครอีกไหมที่เถื่อนพอจะทำเรื่องนี้ได้

ผมจะแจ้งว่ามีบริษัทเถื่อนรับซื้อตั๋วล๊อตเตอรี่

ตำรวจมอร็อคโคเลยอยากรู้ว่าเป็นปืนเถื่อนรึเปล่า

.. ทำให้ให้เธอฆาตกรรมคนทั้งครอบครัวอย่างป่าเถื่อน

ตำรวจมอร็อคโคเลยอยากรู้ ว่าเป็นปืนเถื่อนรึเปล่า