แหล่งหล้า คือ

• น. พื้นแผ่นดิน.

• แห:     ๑ น. ชื่อเครื่องจับปลาชนิดหนึ่ง ถักเป็นตาข่าย ใช้ทอดแผ่ลงในน้ำแล้วค่อย ๆ ดึงขึ้นมา. ๒ ( ถิ่น-ปักษ์ใต้, อีสาน ) ว. เปรียว, ไม่เชื่อง. ๓ (
• แหล่:     ๑ แหฺล่ ว. มาก เช่น เหลือแหล่ หลายแหล่. ๒ แหฺล่ น. ตอนหนึ่งหรือบทหนึ่งในเทศน์มหาชาติซึ่งลงท้ายด้วยคำว่า แล เช่น นั้นแล นั่นแล. ก.
• แหล่ง:     แหฺล่ง น. ถิ่น, ที่อยู่, บริเวณ, ศูนย์รวม, บ่อเกิด, แห่ง, ที่.
• ห:     พยัญชนะตัวที่ ๔๑ อยู่ในพวกอักษรสูง เช่น หา เห็นใช้นำอักษรต่ำที่เป็นอักษรเดี่ยวให้มีเสียงสูงและไม่ออกเสียงตัว ห เช่น หงอย หนา.
• ล:     พยัญชนะตัวที่ ๓๖ เป็นพวกอักษรต่ำ ใช้เป็นตัวสะกดในแม่กนอย่างตัว น ในคำที่มาจากภาษาบาลีและสันสกฤตเป็นต้น เช่น กาล พาล ฟุตบอล.
• ล่ง:     ( กลอน ) ว. โล่ง, ว่าง, เปล่า, ไม่มีเครื่องกำบัง.
• ง:     พยัญชนะตัวที่ ๗ นับเป็นพวกอักษรต่ำ ใช้เป็นตัวสะกดในแม่กง.
• หล้า:     น. โลก, แผ่นดิน.
• ล้า:     ๑ ว. หย่อนแรงหรือกำลัง เช่น เดินขึ้นเขามาก ๆ เข่าล้า ยกของมากจนแขนล้า สมองล้า, ย่อหย่อน เช่น จิตใจล้า. ๒ ว.
• ้:     ซึ่งอยู่ทางทิศตะวันออกเฉียงใต้ เข้ายา ข้อห้าม แก้วน้ําที่มีก้นหนาไม่มีหูจับ

ประโยค

ทุกแหล่งหล้ามีราชินี

คำอื่น ๆ

1. "แหล่งสงวนชีวมณฑล" คือ
2. "แหล่งสงวนทางธรรมชาติ" คือ
3. "แหล่งสร้างรายได้" คือ
4. "แหล่งสำคัญ" คือ
5. "แหล่งหรือสิ่งที่ให้ความเพลิดเพลินหรือสนุกสนาน" คือ
6. "แหล่งอนุบาลสัตว์น้ํา" คือ
7. "แหล่งอารมณ์" คือ
8. "แหล่งอุดมสมบูรณ์" คือ
9. "แหล่งอ้างอิงเดิม" คือ
10. "แหล่งสำคัญ" คือ
11. "แหล่งหรือสิ่งที่ให้ความเพลิดเพลินหรือสนุกสนาน" คือ
12. "แหล่งอนุบาลสัตว์น้ํา" คือ
13. "แหล่งอารมณ์" คือ