ชรทึง คือ

• ชฺระ-
  น. แม่น้ำ, ใช้ว่า จทึง ฉทึง ชทึง สทิง สทึง หรือ สรทึง ก็มี. (ข. สฺทึง ว่า คลอง).

• ชร     ชฺระ- เป็นพยางค์หน้าของคำที่ตั้งต้นด้วยตัว ช ในบทกลอน เช่น ชทึง เป็น ชรทึง. ๑ ชอน น. ลวดลาย, ลายประกอบริม, ระบาย, เช่น ขนนเขนยชร. ( ข. ). ๒
• รท     รด, ระทะนะ น. ฟัน, งา, เช่น ทวิรท = สัตว์ ๒ งา คือ ช้าง. ( ป. , ส. ).
• ชระลั่ง    ชฺระ- (กลอน) ก. ทะลึ่งทะลั่ง เช่น จงสองเจ้าอย่าได้ทะลิ่นชระลั่งคอยนั่งเฝ้าพระบาท. (ม. คำหลวง กุมาร).
• ชรแร่ง    ชฺระ- (กลอน) ก. แบ่ง, แยก, เช่น ฟ้าชรแร่งหกคลอง ช่วยดู. (แช่งน้ำ).
• ชรอกชรัง    ชฺรอกชฺรัง ก. ซอกซอน, ซอกแซก.
• ตรีเพชรทัณฑี    ตฺรีเพ็ดทันที น. ชื่อโคลงชนิดหนึ่ง.
• พืชรุ่นหลัง    ดอกผล ลูกหลาน
• เพชรหึง    ๑ เพ็ดชะ- น. ลมพายุใหญ่. ๒ เพ็ดชะ- น. ชื่อกล้วยไม้ชนิด Grammatophyllum speciosum Blume ในวงศ์ Orchidaceae ขึ้นเป็นกอบนคบไม้ ดอกใหญ่ สีเหลืองประม่วงแดงเข้ม, ว่านเพชรหึง ก็เรียก.
• ชร-    ๓ ชฺระ- เป็นพยางค์หน้าของคำที่ตั้งต้นด้วยตัว ช ในบทกลอน เช่น ชทึง เป็น ชรทึง.
• ทะลิ่นชระลั่ง    -ชฺระ- (กลอน) ก. ทะลึ่งทะลั่ง.
• ลมเพชรหึง    reap the whirl wind รับโทษสำหรับความผิดที่ตนได้กระทำ กระแสน้ำวน ลมกรด ลมบ้าหมู ลมวน สิ่งหมุนวนที่มีอำนาจทำลายล้าง
• เพชรน้ำหนึ่ง    (สำ) ว. ดีเป็นพิเศษยอดเยี่ยม.
• การทิ้ง    การตก การปล่อย การหล่น การจาก การละทิ้ง การเลิก การละ การละวาง การสละ การทอดทิ้ง การทิ้งขว้าง การละเลย
• การทึ้ง    การฉีก การดึง การยึด การเด็ด
• ทรทึง    ๑ ทฺระ- (กลอน) ก. คอยท่า, ห่วงใย, ทรรทึง ก็ใช้. (ข.). ๒ ทฺระ- (กลอน) ก. บ่น, บ่นถึง, ทรรทึง ก็ใช้.