ภุชะ คือ
พุด, พุชะ
ก. กิน. (ป., ส.).
- ภุช ๑ พุด, พุชะ- น. แขน; งวงช้าง. ( ป. , ส. ). ๒ พุด, พุชะ ก. กิน. ( ป. , ส. ).
- ชะ ๑ ก. ทำให้สิ่งที่ติดอยู่หลุดไปหรือหมดไปด้วยน้ำ ในลักษณะและอาการอย่างชะแผล; ชำระล้างด้วยอาการคล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น ฝนชะลาน ฝนชะช่อมะม่วง. ๒
- ภัญชะ ก. ทำให้แตก, หัก. (ป., ส.).
- ภุญชะ ก. กิน, กินอาหาร. (ป.).
- ภู ๑ น. ดิน, แผ่นดิน, โลก. (ป., ส.). ๒ น. เนินที่สูงขึ้นเป็นจอม, เขา.
- ภู่ น. ชื่อแมลงหลายชนิดซึ่งมีรูปร่างลักษณะคล้ายผึ้ง ต่างกันที่ขนปกคลุมลำตัวมีลักษณะเป็นแฉก ไม่เป็นขนเดี่ยว ๆ อวัยวะของปากคู่หนึ่งยื่นยาวออกมาคล้ายหนวด ขาหลังตรงบริเวณส้นเท้ามีหนามแหลมข้างละ ๑ อัน ไม่มีถ
- ชะชะ อ. คำที่เปล่งออกมาเมื่อเวลาโกรธหรือไม่ชอบใจเป็นต้น, ชะช้า หรือ ชัดช้า ก็ว่า.
- ชะนี ๑ น. ชื่อสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมในวงศ์ Hylobatidae แขนยาวมาก ไม่มีหาง ขนยาวนุ่ม เดินตัวตั้งตรงได้ ห้อยโหนอยู่ตามต้นไม้สูง ๆ ร้องเสียงดัง เสียงร้องแสดงถึงอาณาเขตของแต่ละคู่ แต่ละชนิดมีเสียงร้องไม่เหมือน
- ชิชะ อ. คำที่เปล่งออกมาเมื่อรู้สึกโกรธหรือไม่ชอบใจเป็นต้น.
- ทิชะ ทิชะ- (แบบ) น. ผู้เกิด ๒ ครั้ง คือ นก และพราหมณ์. (ป., ส. ทฺวิช).
- ธชะ (แบบ) น. ธง. (ป.).
- รชะ ระชะ น. ธุลี, ละออง; ความกำหนัด. (ป., ส.).
- วชะ วะ- น. คอกสัตว์. (ป.; ส. วฺรช).
- อชะ อะชะ น. แพะ. (ป., ส.).
- แชะ (โบ) ว. แฉะ เช่น บเปื้อนแชะชํชล. (ม. คำหลวง วนปเวสน์).
มือถือ