วิประลาป คือ

• วิปฺระลาบ, วิบปะ-
  น. การพูดเพ้อ, การพูดพร่ำ; การทุ่มเถียง, การโต้ตอบ; การอ้อนวอน, การพร่ำบ่น. (ป. วิปฺปลาป; ส. วิปฺรลาป).

• วิ     คำนำหน้าศัพท์ แปลว่า วิเศษ, แจ้ง, ต่าง, เช่น วิสุทธิ วิเทศ. ( ป. , ส. ).
• ปร     ปะระ-, ปอระ- ว. อื่น, ใช้เป็นบทหน้าสมาส เช่น ปรปักษ์ ปรโลก. ( ป. ).
• ประ     ปฺระ ใช้เติมหน้าคำอื่นเพื่อให้คำหนักแน่นขึ้น เช่น ชิด เป็น ประชิด, ท้วง เป็น ประท้วง; คำที่แผลงมาจาก ผ เช่น ผทม เป็น ประทม แล้วแผลง ประ เป็น บรร
• ระ     ก. กระทบเรียดไป เช่น เอาไม้ระรั้วสังกะสี.
• ลา     ๑ น. ชื่อสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมชนิด Equus asinus ในวงศ์ Equidae ซึ่งเป็นวงศ์เดียวกับม้า รูปร่างคล้ายม้าแต่ตัวเล็กกว่า หูยาว ปลายหางเป็นพู่
• ลาป     ลาปะ-, ลาบ- น. การพูด, การออกเสียง. ( ป. , ส. ).
• ประลาต    ปฺระลาด ก. หนีไป. (ป. ปลาต).
• ประลาย    (กลอน) แผลงมาจาก ปลาย.
• การท้าประลอง    การท้าดวล การท้าสู้
• วิปลาป    วิปฺระลาบ, วิบปะ- น. การพูดเพ้อ, การพูดพร่ำ; การทุ่มเถียง, การโต้ตอบ; การอ้อนวอน, การพร่ำบ่น. (ป. วิปฺปลาป; ส. วิปฺรลาป).
• วิลาป    ก. พิลาป. (ป., ส.).
• กระลา    ๑ (โบ) น. ท่วงที. (อนันตวิภาค); ที่, กอง, เช่น กระลาบังคลคนผจง. (ดุษฎีสังเวย). (เทียบ ข. กฺรฬา). ๒ น. องค์ของการบูชา เช่น กระลาพิธีกรกุณฑ์. (เสือโค). (แผลงมาจาก กลา). (ส. กลา มีองค์ ๓ คือ มนตร์ สัมภ
• ประลัย    น. ความตาย, ความฉิบหาย, ความป่นปี้, ความย่อยยับไป. (ส. ปฺรลย; ป. ปลย).
• ประลึง    (กลอน) ก. จับต้อง, ลูบคลำ.
• ประลุ    ก. บรรลุ.