อำพะนำ คือ

• ว. นิ่งอึ้งไม่พูดจา, อมพะนำ ก็ว่า.

• อำ     ก. ปิดบัง, ปกปิด; ( ปาก ) พูดหลอกเพื่อให้ตกใจหรือขบขันเป็นต้น, พูดดักคอ.
• พะ     ๑ น. เพิงที่ต่อปะเข้าไปกับด้านสกัดของเรือน, พะเพิง เพิง หรือ เพิงพะ ก็เรียก. ก. พักพิงหรือแอบอิงอาศัย เช่น ลูกมาพะพ่อแม่อยู่, พะพิง ก็ว่า;
• นำ     ก. ไปข้างหน้า เช่น นำขบวน นำเสด็จ, ออกหน้า เช่น วิ่งนำ, เริ่มต้นโดยมีผู้อื่นหรือสิ่งอื่นตามหรือทำตาม เช่น นำสวด นำวิ่ง, พา เช่น นำเที่ยว นำไป
• อมพะนำ    ว. นิ่งอึ้งไม่พูดจา, อำพะนำ ก็ว่า.
• พะนอ    ก. เอาอกเอาใจเกินสมควร.
• พะเน้าพะนอ    ก. พร่ำเอาอกเอาใจเกินสมควร.
• พะเน้าพะนึง    ก. ทำอิด ๆ เอื้อน ๆ; เซ้าซี้.
• อำพน    -พน ว. มาก, ดาษดื่น, ล้วน, เช่น อำพนไปด้วยแก้วมณี; น่าดู, งาม, งามสล้าง, เช่น ปราสาทอำพน, (โบ) ใช้ว่า อำพล ก็มี เช่น ปราการ สะพาน ถนน อำพลด้วย (ไม้ไหล) ทั้งหลายคำนับ. (จารึกสยาม).
• อำพล    (โบ) ว. อำพน.
• อำพัน    น. ยางไม้ที่แข็งเป็นก้อน สีเหลืองใสเป็นเงา.
• อมพะนํา    อําพะนํา
• อําพะนํา    อมพะนํา
• นำพา    ก. เอาใจใส่, เอื้อเฟื้อ, ช่วยธุระ, ใช้ในประโยคปฏิเสธว่า ไม่นำพา.
• จระนำ    จะระ- น. ซุ้มคูหาท้ายวิหารหรือท้ายโบสถ์มักเป็นที่ประดิษฐานพระพุทธรูป เรียกว่า ซุ้มจระนำ. (ทมิฬ จาฬรัม ว่า หน้าต่าง).
• แนะนำ    ก. ชี้แจงให้ทำหรือปฏิบัติ เช่น แนะนำให้ทำความดี แนะนำในการใช้ยา; บอกให้รู้จักกันตามธรรมเนียม.