(ถิ่น) คือ

• เป็นคำที่เป็นภาษาเฉพาะถิ่น

• ถิ่น     น. ที่, แดน, ที่อยู่, เช่น ถิ่นเสือ ถิ่นผู้ร้าย.
• ถัน    น. เต้านม; น้ำนม. (ป. ถน ว่า เต้านม; ถญฺ ว่า น้ำนม).
• ถั่น    ก. ไหล; กระชั้น เช่น ถั่นค่ำขีณแล้ว. (ม. คำหลวง ทานกัณฑ์).
• ถีน    ถีนะ- (แบบ) น. ความง่วงเหงา, ความคร้านกาย. (ป.).
• ถีน-    ถีนะ- (แบบ) น. ความง่วงเหงา, ความคร้านกาย. (ป.).
• ถุน    (ปาก) ก. กินหรือเสพพอแก้ขัด เช่น ถุนขี้ยา.
• พิถีพิถัน    ว. ละเอียดลออมาก เช่น เขาเป็นคนพิถีพิถันในการเลือกเสื้อผ้า.
• ถังน้ำปูน    ปุ้งกี๋ขนถ่าน รางน้ำปูน
• ถั่น ๆ    ว. เร็ว ๆ, พลัน ๆ; เป็นหลั่น ๆ.
• ถั่วดิน    ถั่วยี่สง ถั่วลิสง vigna subterranea voandzeia subterranea ถั่วหรั่ง
• ถั่วลูซีน    ถั่วอัลฟาฟา
• ถึงกัน    ก. ติดต่อไปมาหาสู่กันอยู่เสมอ เช่น นาย ก กับ นาย ข เขาถึงกัน.
• ถึงกึ๋น    adv. ลึกซึ้งจนหนำใจ ชื่อพ้อง: ลึกซึ้ง ตัวอย่างการใช้: ในวงการพนันบอลบ้านเรานั้นหากวิเคราะห์อย่างถึงกึ๋นแล้วโต๊ะบอลแทบจะไม่ต้องรับความเสี่ยงในการรับพนันบอล
• ถึงพื้น    กระทบพื้น
• ถึงเงิน    ว. ให้เงินมากจนเป็นที่พอใจ, เงินถึง ก็ว่า.