(รำพันพิลาป) คือ
- มาจากเรื่อง รำพันพิลาป ในหนังสือชีวิตและงานของสุนทรภู่ พระนิพนธ์ ในสมเด็จพระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมพระยาดำรงราชานุภาพ ฉบับอมรการพิมพ์ พ.ศ. ๒๕๑๙
- รำ ๑ น. ผงเยื่อหรือละอองเมล็ดข้าวสาร. ๒ ก. แสดงท่าเคลื่อนไหวโดยมีลีลาและแบบท่าเข้ากับจังหวะเพลงร้องหรือเพลงดนตรี เช่น รำฉุยฉายพราหมณ์
- รำพัน ก. พร่ำพรรณนาตามอารมณ์ เช่น เขารำพันถึงความทุกข์ของตน แม่รำพันแต่ความดีของลูก.
- รำพันพิลาป คร่ำครวญ
- พัน ๑ ว. เรียกจำนวน ๑๐ ร้อย. น. ตำแหน่งหัวหน้าทหารสมัยโบราณสูงกว่าหัวปาก, บรรดาศักดิ์ชั้นประทวนต่ำกว่าหมื่น,
- นพ นบ, นบพะ- ว. เก้า (ใช้ประกอบหน้าศัพท์อื่น). ( ป. นว; ส. นวนฺ).
- พิลาป ก. ร่ำไรรำพัน, คร่ำครวญ, ร้องไห้, บ่นเพ้อ. ( ป. , ส. วิลาป).
- ลา ๑ น. ชื่อสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมชนิด Equus asinus ในวงศ์ Equidae ซึ่งเป็นวงศ์เดียวกับม้า รูปร่างคล้ายม้าแต่ตัวเล็กกว่า หูยาว ปลายหางเป็นพู่
- ลาป ลาปะ-, ลาบ- น. การพูด, การออกเสียง. ( ป. , ส. ).
- รำพึงรำพัน ก. พูดอย่างที่คิดคำนึงอยู่ เช่น เขารำพึงรำพันว่า โลกนี้น่าอยู่จริงหนอ.
- รำพัด (ปาก) ก. เล่นไพ่ไทย.
- รำพัดชา น. ท่ารำชนิดหนึ่งในพิธีคชกรรม.
- รำพาย ก. พัด, กระพือ.
- รำพึง ก. คิดถึง, คิดคำนึงอยู่ในใจ, เช่น เขารำพึงถึงความหลังด้วยความเศร้าใจ. น. ชื่อพระพุทธรูปปางหนึ่ง อยู่ในพระอิริยาบถยืน พระหัตถ์ทั้ง ๒ ประสานยกขึ้นประทับที่พระอุระ พระหัตถ์ขวาทับพระหัตถ์ซ้าย เป็นกิริยา
- รำพื้นบ้าน รำพื้นเมือง เต้นรำพื้นเมือง
- รำพื้นเมือง รำพื้นบ้าน เต้นรำพื้นเมือง
มือถือ