กระอ้า คือ

• น. โรคพืชชนิดหนึ่งเกิดแก่ใบยาสูบ ทำให้ใบเฉาเหี่ยวแห้งหรือตายนึ่ง.

• กร     ๑ กอน น. ผู้ทำ, ใช้ประกอบเป็นส่วนหลังของสมาส เช่น กรรมกร เกษตรกร. ( ป. ). ๒ กอน น. มือ (มักใช้ในบทประพันธ์); แขน เช่น
• กระ     ๑ น. ชื่อเต่าทะเลชนิด Eretmochelys imbricata ในวงศ์ Cheloniidae หลังเป็นเกล็ดแผ่นโต ๆ
• ระ     ก. กระทบเรียดไป เช่น เอาไม้ระรั้วสังกะสี.
• อ้า     ๑ ก. เปิด, แยกออก, แบะออก, เช่น ปากอ้า; ทำให้เปิด, ทำให้แยกออก, ทำให้แบะออก, เช่น อ้าปาก. ๒ ว. คำออกเสียงขึ้นต้นประโยคในคำประพันธ์
• -กระอ่วน    ใช้เข้าคู่กับคำ กระอัก เป็น กระอักกระอ่วน.
• กระอัก    ก. ทะลักออกมาจากคอ เช่น กระอักเลือด.
• กระอิด    (กลอน) ว. อิดโรย เช่น อกกระอิดกว่าชื่นแล. (ม. คำหลวง กุมาร).
• กระอึก    (กลอน) ก. อึกทึก, อึง, เช่น ตระคอกคึกกระอึกอึง. (กลบท ๒; ม. คำหลวง จุลพน).
• กระอึด    (โบ; กลอน) ก. อึดอัด, สะอึก, เช่น กระอึดอกเซนเซน ช่วยเหน้า. (กำสรวล).
• กระอืด    ก. ร้องไห้ร่ำไร, ร่ำไห้, เช่น เกรงอาตม์กระอืดโอย. (สรรพสิทธิ์), จำนองกระอืดโอย ทุกขทรวงละลวงกาม. (อนิรุทธ์).
• กระอุ    (กลอน) ก. ระอุ; ร้อนรน เช่น กระอุอุระประปราณ. (สมุทรโฆษ; สรรพสิทธิ์), หนึ่งรัศมีพระสุริยเย็น รัศมีพระจันทร์เป็น กระอุแลกลับร้อนรน. (อภิไธยโพธิบาทว์), ใช้เป็น กระอุก หรือ ประอุก ก็มี.
• กระอุก    (กลอน) ก. ระอุ; ร้อนรน เช่น กระอุกกระลับร้อน, ใช้เป็น กระอุ หรือ ประอุก ก็มี.
• กระอ่วน    ใช้เข้าคู่กับคำ กระอัก เป็น กระอักกระอ่วน.
• กระอักกระอ่วน    ว. ป่วน, พิพักพิพ่วน, ลังเลใจ, ตกลงใจไม่ได้, อักอ่วน ก็ว่า.
• กระอึกกระอัก    ว. อาการที่พูดไม่ออก ติดกึกกักอยู่ในคอเพราะกลัวหรือประหม่าเป็นต้น, อึกอัก หรือ อึก ๆ อัก ๆ ก็ว่า.