การยอมรับร่วมกัน คือ

• การเห็นพ้องต้องกัน
  การเห็นด้วย
  การเห็นชอบร่วมกัน
  การเห็นพ้อง
  การตกลงร่วมกัน

• กา     ๑ น. ชื่อนกชนิด Corvus macrorhynchos ในวงศ์ Corvidae ตัวดำ ร้องกา ๆ, อีกา ก็เรียก; ชื่อดาวฤกษ์ธนิษฐา เช่น แม้นดาวกามาใกล้ในมนุษย์. ( อภัย ).
• การ     ๑ น. งาน, สิ่งหรือเรื่องที่ทำ, มักใช้เข้าคู่กับคำ งาน เช่น การงาน เป็นการเป็นงาน ได้การได้งาน, ถ้าอยู่หน้านาม หมายความว่า เรื่อง, ธุระ, หน้าที่,
• การยอ     n. การกล่าวคำเพื่อเชิดชูหรือเพื่อให้ชอบใจ เช่น ยอพระเกียรติ , , ชื่อพ้อง: การยกยอ, การสรรเสริญเยินยอ ตัวอย่างการใช้:
• การยอม     การยอมแพ้
• การยอมรับ     การยอมให้ การอนุมัติ ไฟเขียว การรับรองอย่างเปิดเผยการประกาศ คุณภาพ คุณภาพของผลิตภัณฑ์ การเห็นด้วย การตกลง การตอบรับ การยินยอม การเห็นชอบ
• ยอ     ๑ น. ชื่อไม้ต้นชนิด Morinda citrifolia L. ในวงศ์ Rubiaceae แก่นและรากใช้ย้อมผ้า ผลและใบกินได้. ๒ ก. กล่าวคำเพื่อเชิดชู เช่น ยอพระเกียรติ
• ยอม     ก. อาการที่แสดงออกบอกให้รู้ว่าเห็นด้วย ไม่ขัด ตกลงปลงใจ เช่น ยอมตามที่สั่ง ยอมนั่ง ยอมตาย, ผ่อนผันให้ เช่น ยอมให้ทำได้ ยอมให้ไป, ไม่สู้ เช่น
• ยอมรับ     1) v. เห็นด้วยในเรื่องใดเรื่องหนึ่ง, ยอมรับเอา , ชื่อพ้อง: เห็นด้วย ตัวอย่างการใช้:
• อม     ก. เอาสิ่งของใส่ปากแล้วหุบปากไว้ไม่กลืนลงไป, โดยปริยายหมายความว่า ไม่แสดงออกมา เช่น อมภูมิ; กลมกลืน, ปนกัน, เช่น อมเปรี้ยวอมหวาน เขียวอมเหลือง; (
• อมร     อะมอน, อะมอนระ-, อะมะระ- น. ผู้ไม่ตาย, เทวดา. ว. ไม่ตาย, ไม่เสื่อมสูญ, ยั่งยืน. ( ป. , ส. ).
• มร     มะระ-, มอน- น. ความตาย. ( ป. ).
• รับ     ก. ยื่นมือออกถือเอาสิ่งของที่ผู้อื่นส่งให้ เช่น รับของ รับเงิน, ถือเอาสิ่งของที่ผู้อื่นส่งมาให้ เช่น รับจดหมาย รับพัสดุภัณฑ์, ไปพบ ณ
• บร     บอระ- ( แบบ ; กลอน ) น. ฝ่ายอื่น เช่น บรเทศ, ข้าศึก เช่น บรปักษ์. ( ป. , ส. ปร).
• ร่วม     ก. มีส่วนรวมอยู่ด้วยกัน เช่น ร่วมกิน ร่วมนอน, มีส่วนรวมเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน เช่น ร่วมใจ ร่วมสามัคคี, มีส่วนรวมในที่แห่งเดียวกัน เช่น
• ร่วมกัน     ร่วมกับ เข้าร่วมกับ ด้วยกัน สมรสกัน พร้อมเพรียง พร้อมใจ ร่วมใจ พร้อมกับคนอื่น รวมหัว ร่วมมือ สมคบ สมคบคิด สมรู้ร่วมคิด สัมพันธ์กัน เกี่ยวพันกัน
• มก     ( ถิ่น-ปักษ์ใต้ ) น. ปลากระบอก. ( ดู กระบอก ๒ ).
• กัน     ๑ ( ปาก ) ส. คำใช้แทนตัวผู้พูด เพศชาย พูดกับผู้เสมอกันหรือผู้น้อยในทำนองกันเอง, เป็นสรรพนามบุรุษที่ ๑. ๒ ว.