ขี้ประติ๋ว. คือ

• ขบขัน
  ขี้เล่น
  ตลกล้อเล่น
  ล้อเล่น
  เป็นการตลก

• ขี้     ก. กิริยาที่ถ่ายกากอาหารออกทางทวารหนัก, ถ่ายอุจจาระ, ราชาศัพท์ว่า ลงพระบังคนหนัก. น. กากอาหารที่ร่างกายไม่ต้องการแล้วขับถ่ายออกทางทวารหนัก,
• ขี้ประติ๋ว     adj. ไม่สำคัญ , , ชื่อพ้อง: กระจอก, ขี้ผง, เล็กน้อย ตัวอย่างการใช้:
• ปร     ปะระ-, ปอระ- ว. อื่น, ใช้เป็นบทหน้าสมาส เช่น ปรปักษ์ ปรโลก. ( ป. ).
• ประ     ปฺระ ใช้เติมหน้าคำอื่นเพื่อให้คำหนักแน่นขึ้น เช่น ชิด เป็น ประชิด, ท้วง เป็น ประท้วง; คำที่แผลงมาจาก ผ เช่น ผทม เป็น ประทม แล้วแผลง ประ เป็น บรร
• ประติ     เป็นคำสันสกฤตใช้เหมือน ปฏิ. ( ดูคำที่มี ปฏิ หรือ ประติ นำหน้า ).
• ระ     ก. กระทบเรียดไป เช่น เอาไม้ระรั้วสังกะสี.
• ติ     ก. ชี้ข้อบกพร่อง.
• ว.     เป็นคำวิเศษณ์
• ประตูข้าง    ค่อนข้างน้อย ทางเข้าส่วนตัว ประตูหลัง
• ประตูรั้ว    ทางเข้าออก ประตูเข้าออก รั้ว ประตู ประตูใหญ่
• วิประติสาร    วิบปะติสาน, วิปฺระ- น. ความเดือดร้อน, ความร้อนใจ, (ภายหลังที่ได้กระทำผิด หรือเนื่องด้วยการกระทำผิด). (ป. วิปฺปฏิสาร; ส. วิปฺรติสาร).
• เรื่องขี้ประติ๋ว    เรื่องขี้ผง เรื่องจิ๊บจ๊อย เรื่องหยุมหยิม เรื่องเล็ก เรื่องเล็กน้อย
• ขี้ปะติ๋ว    ว. เล็กน้อย, ไม่สำคัญ.
• กระตั้ว    น. ชื่อนกปากงุ้มเป็นขอจำพวกหนึ่ง มีหลายชนิด หลายสกุล และหลายวงศ์ ลักษณะคล้ายนกแก้วแต่ตัวโตกว่า พบในทวีปออสเตรเลียและบริเวณใกล้เคียง เช่น กระตั้วหงอนเหลือง (Cacatua galerita) กระตั้วดำ (Probosciger a
• ประตง    น. โจร. (ช.).