ข้าเก่า คือ

• ข้าเก่าเต่าเลี้ยง
  คนเก่าคนแก่

• ข้า     ๑ น. บ่าวไพร่, คนรับใช้. ๒ ส. คำใช้แทนตัวผู้พูด พูดกับผู้ที่เสมอกันอย่างเป็นกันเองหรือผู้ใหญ่พูดกับผู้น้อย, เป็นสรรพนามบุรุษที่ ๑.
• เก     ว. ไม่ตรงตามแนว, ไม่เป็นระเบียบ, (ใช้แก่ของที่เป็นซี่เป็นลำ) เช่น ฟันเก ขาเก; ไม่ยอมปฏิบัติตามระเบียบ; เกะกะ, เกเร; ( ปาก )
• เก่     ( ปาก ) ว. เข้าที เช่น ว่าไม่เป็นเก่ คือ ว่าไม่เข้าที.
• เก่า     ว. ก่อน เช่น ครูคนเก่า กรรมเก่า; ไม่ใหม่ เช่น ผ้าเก่า ของเก่า, คำนี้เมื่อใช้ประกอบกับคำอื่น ๆ มีความหมายต่าง ๆ กัน แล้วแต่คำที่นำมาประกอบ เช่น
• ข้าเจ้า    (ถิ่น-พายัพ) ส. คำใช้แทนตัวผู้พูด, เป็นสรรพนามบุรุษที่ ๑.
• ข้าเฝ้า    น. ขุนนางที่มีตำแหน่งเข้าเฝ้า.
• คําเก่า    คําโบราณ
• มาเก๊า    เขตปกครองพิเศษมาเก๊าแห่งสาธารณรัฐประชาชนจีน เขตบริหารพิเศษมาเก๊า อ้าวเหมิน
• หน้าเก่า    ว. ที่เคยเห็นหรือรู้จักกันมาเป็นเวลานานจนคุ้นตา เช่น ดาราหน้าเก่า ลูกค้าหน้าเก่า, หน้าเดิม ก็ว่า.
• เจ้าเก่า    เจ้าเดิม
• ข้าวเก่า    น. ข้าวที่เก็บเกี่ยวไว้ค้างปี.
• ข้าเก่าเต่าเลี้ยง    (สำ) น. คนเก่าคนแก่, คนที่อยู่ด้วยกันในฐานะรับใช้มานาน.
• ปลาเก๋า    เก๋า
• เก็บค่าเช่า    เก็บเงิน
• ขูดรีดค่าเช่า    คิดค่าเช่าแพงเกินไป

• เบน ขี้ข้าเก่าพ่อฉันเนี่ยนะ