คนคุยเรื่อยเปื่อย คือ

• คนคุยไร้สาระ

• คน     ๑ น. มนุษย์. ๒ ก. กิริยาที่เอามือหรือสิ่งอื่นกวนเพื่อทำสิ่งที่นอนก้นหรือที่เกาะกันอยู่เป็นกลุ่มเป็นก้อนให้กระจายขยายตัว หรือกวนสิ่งต่าง ๆ
• นค     นะคะ- ( แบบ ) น. ภูเขา. ( ป. , ส. ).
• คุ     ว. ไหม้ระอุอยู่ข้างในอย่างไฟที่ไหม้ขอนไม้ระอุอยู่ข้างใน. ( ปาก ) ก. ดุ เช่น ถูกคุ.
• คุย     ๑ ก. พูดจาสนทนากัน; ( ปาก ) ปรึกษาหารือ เช่น เรื่องนี้ขอคุยกันก่อนที่จะตัดสินใจ; พูดเป็นเชิงโอ้อวด เช่น เรื่องแค่นี้ทำเป็นคุย. ๒ น.
• คุยเรื่อยเปื่อย     ขึ้นเปะปะ เขียนเรื่อยเปื่อย เดินเที่ยว เลื้อยไปทั่ว
• เรื่อ     ว. อ่อน ๆ (มักใช้แก่สีแดงหรือสีเหลือง).
• เรื่อย     ว. มีลักษณะอาการอันต่อเนื่องกันไปไม่ขาดระยะ เช่น ทำงานเรื่อยไม่หยุดเลย เดินไปเรื่อย ๆ พูดไปเรื่อย ๆ; เฉื่อย, เฉื่อย ๆ, เช่น ลมพัดมาเรื่อย ๆ
• เรื่อยเปื่อย     ว. เรื่อย ๆ ไปโดยไม่มีจุดหมาย เช่น พูดเรื่อยเปื่อย เดินเรื่อยเปื่อย.
• อย     อะยะ-, อะยัด น. เหล็ก. ( ป. อย; ส. อยสฺ).
• เปื่อย     ว. ที่ขาดง่าย เช่น ด้ายเปื่อย, ที่หลุดจากกันง่าย เช่น ผ้าเปื่อย, ยุ่ยง่าย เช่น เนื้อเปื่อย, ที่มีน้ำเหลืองเยิ้ม เช่น แผลเปื่อย.
• คิดเรื่อยเปื่อย    มั่ว คิดฟุ้งซ่าน คิดไร้สาระ
• พูดเรื่อยเปื่อย    v. พูดไปเรื่อยๆ โดยไม่ได้คิดไว้ว่าจะพูดอะไร ตัวอย่างการใช้: ฉันก็พูดเรื่อยเปื่อยไปอย่างนั้นเอง อย่าคิดอะไรมาก
• พูดเรื่้อยเปื่อย    พูดไร้สาระ พูดเรื่อยเปื่อย
• เดินเรื่อยเปื่อย    เดินเตร็ดเตร่ เดินเล่น เดินไปช้าๆอย่างไร้จุดหมาย ทอดน่อง ยุรยาตร เดินทอดน่อง เดินไปอย่างไร้จุดหมาย
• การคุยเรื่อยเปื่อย    การพูดคุย