คลาไคล คือ

• ก. เดินไป, เคลื่อนไป, ไคลคลา ก็ว่า.

• คล     คน ( แบบ ) น. คอ เช่น เหลือกตาเมียงเอียงคล. ( ม. คำหลวง กุมาร). ( ป. , ส. ).
• คลา     คฺลา ( กลอน ) ก. เดิน, เคลื่อน, เช่น พาชีขี่คล่องคล้อย ควรคลา. ( โลกนิติ ); คลาด เช่น อายแก่ราชาคลา ยศแท้. ( โลกนิติ ).
• ลา     ๑ น. ชื่อสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมชนิด Equus asinus ในวงศ์ Equidae ซึ่งเป็นวงศ์เดียวกับม้า รูปร่างคล้ายม้าแต่ตัวเล็กกว่า หูยาว ปลายหางเป็นพู่
• ไค     ( โบ ) น. เหงื่อไคล.
• ไคล     ๑ ไคฺล น. เหงื่อที่ปนกับฝุ่นละอองติดกรังอยู่กับหนังกำพร้า, ( ปาก ) ขี้ไคล, ราชาศัพท์ว่า พระเมโท; ตะไคร่น้ำ เช่น ปูกินไคล. ๒ ไคฺล ก. ไป.
• เข้าไคล    ก. ลักษณะมะม่วงที่แก่มีนวล มีเมล็ดแข็ง, โดยปริยายหมายความว่า จวนจะรู้ผล, ใกล้จะสำเร็จ.
• ไคลคลา    -คฺลา ก. เดินไป, เคลื่อนไป, คลาไคล ก็ว่า.
• ไคล้    ไคฺล้ น. เล่ห์กลหรือเงื่อนงำ เช่น ใส่ไคล้.
• คลั่งไคล้    -ไคฺล้ ก. หลงใหลในบุคคลหรือสิ่งใดสิ่งหนึ่ง, หมกมุ่นอยู่กับงานหรือสิ่งใดสิ่งหนึ่ง, คลั่ง ก็ว่า.
• ้คลั่งไคล้    คลั่ง
• ผู้คลั่งไคล้    ผู้เลื่อมใส แฟนละคร แฟนเพลง นักผสมพันธุ์พืชหรือสัตว์ ผู้ติด ผู้หลง
• ขี้ไคล    (ปาก) น. เหงื่อที่ปนกับฝุ่นละอองติดกรังอยู่กับหนังกำพร้า, ไคล ก็ว่า.
• ใส่ไคล้    ก. หาความใส่ร้ายผู้อื่นด้วยเล่ห์กล.
• ไคลน์    แคลวิน ไคลน์ แคลวิน ริชาร์ด ไคลน์
• คนคลั่งไคล้    คนหลงใหลอย่างมาก ผู้เลื่อมใส