ความมัวหมอง คือ

• มลทิน
  ราคิน
  ราคี
  ตําหนิ
  รอย
  การซ่อนเร้น
  การบดบังรัศมี
  การหายไป
  การแอบแฝง
  ความมืดมนลง
  จันทรคราส สุริยคราส
  อุปราคา
  ความขุ่นมัว
  ความสกปรก
  ความไม่บริสุทธิ์
  มล
  ความเสื่อมเสีย
  รอยมลทิน

• ความ     คฺวาม น. เรื่อง เช่น เนื้อความ เกิดความ; อาการ เช่น ความทุกข์ ความสุข; คดีที่ฟ้องร้องกันในโรงศาล; คำนำหน้ากริยาหรือวิเศษณ์เพื่อแสดงสภาพ เช่น
• ความมัว     ส่วนที่มัว v ดัชนีหักเห การกระจายของแสง การคายแสง การบิดระนาบแสง การเหลือบเล่นแสง การโปร่งแสง สมบัติเชิงทัศนศาสตร์ ความขมุกขมัว ความมืดมัว ความขุ่น
• วา     ๑ น. มาตราวัดตามวิธีประเพณี เท่ากับ ๔ ศอก มีอัตราเท่ากับ ๒ เมตร, อักษรย่อว่า ว. ก. กิริยาที่กางแขนเหยียดตรงออกทั้ง ๒ ข้าง. ๒ น.
• วาม     วามะ- ว. ซ้าย, ข้างซ้าย. ( ป. , ส. ). ๑ ว. เป็นแสงเรือง ๆ อย่างแสงหิ่งห้อย เช่น น้ำเคี้ยวยูงว่าเงี้ยว ยูงตาม ทรายเหลือบหางยูงงาม ว่าหญ้า
• มัว     ว. ไม่แจ่ม เช่น พระจันทร์มัว, ไม่กระจ่าง เช่น ข้อความมัว, ฝ้า เช่น กระจกมัว, ฟาง เช่น นัยน์ตามัว, ขมุกขมัว เช่น มืดมัว, ไม่มืดไม่สว่าง เช่น แสงมัว
• มัวหมอง     ว. มีมลทิน, ไม่บริสุทธิ์.
• หมอ     ๑ น. ผู้รู้, ผู้ชำนาญ, เช่น หมองู หมอนวด; ผู้ตรวจรักษาโรค เช่น หมอฟัน หมอเด็ก. ๒ ( ปาก ) ใช้เป็นสรรพนามบุรุษที่ ๒ เรียกเด็กด้วยความเอ็นดูว่า
• หมอง     หฺมอง ว. ขุ่น, มัว, เช่น เครื่องแก้วหมอง เครื่องเงินหมอง, ไม่ผ่องใส, ไม่แจ่มใส, เช่น หน้าหมอง.
• มอ     ๑ น. ชื่อเรือต่อเสริมกราบขนาดใหญ่มาก ส่วนใหญ่ใช้บรรทุกข้าวเปลือกและเกลือ. ๒ น. เนินดินเล็ก ๆ อย่างภูเขา, เขาจำลองที่ทำไว้ดูเล่นในบ้าน
• มอง     ๑ ก. มุ่งดู. ๒ น. เครื่องจับปลาชนิดหนึ่งจำพวกอวน แต่เล็กสั้น และตาถี่กว่าอวน ใช้ในแม่น้ำลำคลอง. ๓ น. ฆ้องขนาดเล็ก เรียกว่า ฆ้องมอง.
• อง     น. คำนำหน้านามของบุคคลซึ่งเป็นเชื้อพระวงศ์ของกษัตริย์ญวน เช่น องเชียงสือ องเชียงชุน,
• ความหมอง    ความทึบ
• ความมอซอ    ความสกปรก ความซอมซ่อ
• ความหมองใจ    การผิดใจ ความบาดหมาง ความโกรธเคือง
• ความเศร้าหมอง    ความมืด ความเขลา ตม การโอดครวญ ความโทมนัส ความทุกข์ ความเศร้า ความเศร้าใจ ความเสียใจ ความโศก

• มันเป็นแค่ความมัวหมองของความรุ่งโรจน์พวกมัน
• " ปราศจากความมัวหมอง เต็มไปด้วยความจริงใจ "