ความเน่าเปื่อย คือ

• การใช้ศัพท์ผิด
  คำผิด
  คำแผลง
  ความเสียหาย
  ความชํารุด
  ความทรุดโทรม

• ความ     คฺวาม น. เรื่อง เช่น เนื้อความ เกิดความ; อาการ เช่น ความทุกข์ ความสุข; คดีที่ฟ้องร้องกันในโรงศาล; คำนำหน้ากริยาหรือวิเศษณ์เพื่อแสดงสภาพ เช่น
• ความเน่า     n. การเน่าเสียและมีกลิ่นเหม็น , ชื่อพ้อง: ความเน่าเหม็น
• วา     ๑ น. มาตราวัดตามวิธีประเพณี เท่ากับ ๔ ศอก มีอัตราเท่ากับ ๒ เมตร, อักษรย่อว่า ว. ก. กิริยาที่กางแขนเหยียดตรงออกทั้ง ๒ ข้าง. ๒ น.
• วาม     วามะ- ว. ซ้าย, ข้างซ้าย. ( ป. , ส. ). ๑ ว. เป็นแสงเรือง ๆ อย่างแสงหิ่งห้อย เช่น น้ำเคี้ยวยูงว่าเงี้ยว ยูงตาม ทรายเหลือบหางยูงงาม ว่าหญ้า
• เน่า     ว. เสียและมีกลิ่นเหม็น เช่น ปลาเน่า เนื้อเน่า.
• เน่าเปื่อย     ผุพัง ผุผัง เน่า สาปสูญ แตกดับ สลาย ย่อยสลาย
• น่า     ๑ ว. คำประกอบหน้ากริยา หมายความว่า ควร เช่น น่าจะทำอย่างนั้น น่าจะเป็นอย่างนี้; ชวนให้, ทำให้อยากจะ, เช่น น่ากิน น่ารัก. ๒ ว.
• เปื่อย     ว. ที่ขาดง่าย เช่น ด้ายเปื่อย, ที่หลุดจากกันง่าย เช่น ผ้าเปื่อย, ยุ่ยง่าย เช่น เนื้อเปื่อย, ที่มีน้ำเหลืองเยิ้ม เช่น แผลเปื่อย.
• อย     อะยะ-, อะยัด น. เหล็ก. ( ป. อย; ส. อยสฺ).
• ความเป็นอยู่    การครองชีพ การดํารงชีวิต ชีพ ชีวิตความเป็นอยู่ ขนมปัง อาหาร เครื่องประทังชีวิต ทุกข์สุข สุขทุกข์ ชีวิต การดํารงอยู่
• ความเฉื่อยเนือย    ความเฉื่อย
• ความเน่าเหม็น    ความเน่า
• ความเปล่าเปลี่ยว    ความอ้างว้าง ความเดียวดาย ความโดดเดี่ยว ความว้าเหว่ ความเปลี่ยวใจ ความเหงา ความวังเวง ความเงียบเหงา
• ความเมาเล็กน้อย    ความมึนเมาเล็กน้อย
• ชีวิตความเป็นอยู่    การครองชีพ การดํารงชีวิต ความเป็นอยู่