คำอ้างอิง คือ

• คำนำหน้า
  คำหัวข้อของพจนานุกรม

• คำ     ๑ น. ทองคำ เช่น หอคำ เชียงคำ. ๒ น. เสียงพูด, เสียงที่เปล่งออกมาครั้งหนึ่ง ๆ, เสียงพูดหรือลายลักษณ์อักษรที่เขียนหรือพิมพ์ขึ้นเพื่อแสดงความคิด
• คำอ้าง     การบอกปัด คำบอกปัด วิธีการหลีกเลี่ยง
• อ้า     ๑ ก. เปิด, แยกออก, แบะออก, เช่น ปากอ้า; ทำให้เปิด, ทำให้แยกออก, ทำให้แบะออก, เช่น อ้าปาก. ๒ ว. คำออกเสียงขึ้นต้นประโยคในคำประพันธ์
• อ้าง     ก. ระบุ, บ่งถึง, เช่น อ้างพยาน; กล่าวถึง, ชี้เป็นหลัก, เช่น อ้างบาลี; ถือเอา เช่น อ้างสิทธิ.
• อ้างอิง     ก. ระบุที่มาเพื่อเป็นหลักฐาน, ยกมากล่าวเป็นหลัก, เช่น ในการให้ความหมายของคำ เขามักอ้างอิงพจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน. ว.
• งอ     ว. ลักษณะที่มีส่วนปลายหักโค้งเข้าหาตัวมันเองเช่นรูปอย่างขอ; เรียกหน้าซึ่งมีสีหน้าแสดงอาการโกรธ ไม่พอใจ หรือไม่ได้อย่างใจเป็นต้นว่า หน้างอ. ก.
• อิ     เขา เธอ มัน ชิ หล่อน
• อิง     ก. พิง เช่น อิงหมอน; พึ่ง, อาศัย, บางทีใช้เข้าคู่กับคำ อาศัย เป็น อิงอาศัย.
• คำอุทาน    การอุทาน
• คำอุทิศ    พันธะสัญญา
• คำอุปมา    การใช้คำอุปมา
• คำอธิบาย    การอธิบาย คำบรรยาย
• คำอนุพันธ์    คำแปลง
• คำอำลา    การเอ่ยคำอำลา
• ซึ่งอ้างอิง    ซึ่งพาดพิงถึงบางอย่าง ซึ่งพูดเป็นนัย อุปมาอุปไมย

• เปล่า เรากำลังพูดว่า เป็นคำอ้างอิงที่ไม่เพียงพอ
• คำอ้างอิง " ผมหมดหวังเมื่อไม่ได้ข่าวจากคุณ "
• เราพบว่าเป็นคำอ้างอิงที่ไม่เพียงพอ ในการสนับสนุนคำพูดของคุณ
• วางไว้กับคำอ้างอิงจากไพ่ทารอท
• คำอ้างอิงของผู้ใช้