ชนิดพื้นเมือง คือ

• ชนิดดั้งเดิม
  ชนิดท้องถิ่น
  ชนิดสัตว์หรือพืชในท้องถิ่น
  ประชากรท้องถิ่น
  พืชท้องถิ่น
  สิ่งมีชีวิตท้องถิ่น
  สิ่งมีชีวิตเฉพาะถิ่น

• ชน     ๑ ก. โดนแรง ๆ เช่น รถยนต์ชนต้นไม้, ชิดจนติด เช่น ตั้งตู้ชนฝา; บรรจบ เช่น ชนขวบ; ให้ต่อสู้กัน เช่น ชนโค ชนไก่. น.
• ชนิด     ชะ- น. อย่าง เช่น มี ๒ ชนิด, จำพวก เช่น คนชนิดนี้.
• นิ     ( โบ ) ใช้เสริมคำให้พยางค์สละสลวยขึ้น เช่น สนุกนิ สำนักนิ.
• นิด     ว. เล็ก, น้อย.
• พื้น     น. ส่วนราบด้านหน้า ด้านนอก หรือด้านบนของสิ่งที่เป็นผืนเป็นแผ่น เช่น พื้นเรือน พื้นดิน พื้นรองเท้า; ฐาน เช่น พื้นถนนทรุด; แถบ, แถว, ถิ่น, เช่น
• พื้นเมือง     ว. เฉพาะเมือง, เฉพาะท้องที่, เช่น ของพื้นเมือง คนพื้นเมือง นิทานพื้นเมือง.
• เม     น. แม่. ( ข. ).
• เมือ     ก. ไป, กลับ.
• เมือง     น. แดน เช่น เมืองมนุษย์ เมืองสวรรค์ เมืองบาดาล, ประเทศ เช่น เมืองไทย เมืองจีน เมืองลาว; ( โบ ) จังหวัด เช่น เมืองเชียงใหม่ เมืองนครศรีธรรมราช
• มือ     ๑ น. อวัยวะส่วนหนึ่งของร่างกายอยู่ต่อจากปลายแขนประกอบด้วยฝ่ามือและนิ้วมือ สำหรับจับเป็นต้น,
• อง     น. คำนำหน้านามของบุคคลซึ่งเป็นเชื้อพระวงศ์ของกษัตริย์ญวน เช่น องเชียงสือ องเชียงชุน,
• ชนพื้นเมือง    n. ผู้อาศัยดั้งเดิมในท้องถิ่นหนึ่งๆ มักมีภาษาและวัฒนธรรมการดำรงชีพเฉพาะกลุ่ม , ตัวอย่างการใช้: มีผู้ตั้งข้อสันนิษฐานว่าคนไทยเป็นชนพื้นเมืองที่อาศัยอยู่ในดินแดนที่เป็นประเทศไทยปัจจุบันมา
• กลายเป็นเม็ดพุพอง    กลายเป็นตุ่มพอง
• ทําให้เป็นเม็ดพุพอง    ทําให้เป็นตุ่มพอง
• ชุมชนเมือง    n. กลุ่มคนที่อาศัยอยู่ในเมือง, อาณาเขตที่จัดเป็นย่านการค้า การทำธุรกิจ คำตรงข้าม: ชุมชนชนบท ตัวอย่างการใช้: พื้นที่ที่มีองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นรูปแบบพิเศษนั้นต้องเป็นชุมชนเมืองที่มีลักษ