ชุณห- คือ

• ชุนหะ-
  (แบบ) ว. ขาว, สว่าง. (ป.).

• ชุ     ( กลอน ) น. ต้นไม้ เช่น กินลูกชุลุเพรางาย. ( ม. คำหลวง ทานกัณฑ์). ( ต. ชุ ว่า ต้นไม้).
• ชุณห     ชุนหะ- ( แบบ ) ว. ขาว, สว่าง. ( ป. ).
• ชุณหปักษ์    น. ข้างขึ้น. (ป. ชุณฺหปกฺข; ส. โชฺยตฺสฺนปกฺษ).
• ชีวิตพืชในบริเวณหนึ่ง    การเจริญเติบโตของพืช ชีวิตที่จืดชืด พืชของเขตหนึ่งโดยเฉพาะ พืชทั้งหลายในบริเวณหนึ่ง ระบบพืชของเขตหนึ่งโดยเฉพาะ
• กัณห    กันหะ- ว. ดำ, มักใช้เป็นส่วนหน้าของสมาส. (ป.; ส. กฺฤษฺณ).
• กัณห-    กันหะ- ว. ดำ, มักใช้เป็นส่วนหน้าของสมาส. (ป.; ส. กฺฤษฺณ).
• ปัณหิ    น. ส้นเท้า. (ป.; ส. ปารฺษณิ).
• วิณหุ    วินหุ น. วิษณุ.
• สัณห์    ว. เกลี้ยงเกลา; อ่อน, นุ่ม; นุ่มนวล, สุภาพ; งาม, ละมุนละม่อม, ละเอียด. (ป.; ส. ศฺลกฺษฺณ).
• อภิณห    อะพินหะ- ว. เสมอ, ทุกวัน. (ป.).
• อภิณห-    อะพินหะ- ว. เสมอ, ทุกวัน. (ป.).
• อุณห    อุนหะ- ว. ร้อน, อบอุ่น. (ป.; ส. อุษฺณ).
• อุณห-    อุนหะ- ว. ร้อน, อบอุ่น. (ป.; ส. อุษฺณ).
• ชีวิตสัตว์ในบริเวณหนึ่งโดยเฉพาะ    สัตววิทยา เรื่องเขียนเกี่ยวกับสัตววิทยา
• กัณหปักษ์    น. ฝ่ายดำ คือ ข้างแรม.