ซึ่งประมาท คือ

• ซึ่งไม่ระมัดระวัง

• ซึ่ง     ส. คำใช้แทนนามหรือข้อความที่อยู่ข้างหน้า เช่น บ้านของเขาอยู่ในป่าซึ่งห่างจากชุมชน. บ. คำสำหรับนำหน้านามที่เป็นผู้ถูกกระทำ เช่น
• ปร     ปะระ-, ปอระ- ว. อื่น, ใช้เป็นบทหน้าสมาส เช่น ปรปักษ์ ปรโลก. ( ป. ).
• ประ     ปฺระ ใช้เติมหน้าคำอื่นเพื่อให้คำหนักแน่นขึ้น เช่น ชิด เป็น ประชิด, ท้วง เป็น ประท้วง; คำที่แผลงมาจาก ผ เช่น ผทม เป็น ประทม แล้วแผลง ประ เป็น บรร
• ประมาท     ปฺระหฺมาด ก. ขาดความรอบคอบ, ขาดความระมัดระวังเพราะทะนงตัว, เช่น เวลาขับรถอย่าประมาท; ดูหมิ่น เช่น ประมาทฝีมือ. น. ความเลินเล่อ,
• ระ     ก. กระทบเรียดไป เช่น เอาไม้ระรั้วสังกะสี.
• ระมา     น. เหลือบ. ( ช. ).
• มา     ๑ น. พระจันทร์. ( ป. ; ส. มาสฺ). ๒ ก. เคลื่อนออกจากที่เข้าหาตัวผู้พูด เช่น มานี่ มาหาฉันหน่อย, ตรงกันข้ามกับ ไป. ว.
• อย่างประมาท    อย่างเลินเล่อ อย่างไม่เอาใจใส่
• ซึ่งประมาณค่ามิได้    ซึ่งหาค่ามิได้
• ซึ่งประมาณไม่ได้    ซึ่งไม่สามารถนับได้
• ซึ่งประมาณไว้    ซึ่งคาดตามหลักการ
• ซึ่งสบประมาท    ซึ่งดูถูกดูแคลน ซึ่งเย้ยหยัน ซึ่งดูหมิ่นหรือเหยียดหยามผู้อื่น ซึ่งแสดงการดูหมิ่น
• ซึ่งหมิ่นประมาท    ซึ่งดูถูก
• คนขับรถอย่างประมาท    คนขับที่ไม่ยั้งคิด คนขับรถอย่างอันตราย
• ดําเนินชีวิตอย่างประมาท    ไม่รู้จักรับผิดชอบ