ซึ่งมีวัฒนธรรม คือ

• ซึ่งได้รับการอบรมสั่งสอน

• ซึ่ง     ส. คำใช้แทนนามหรือข้อความที่อยู่ข้างหน้า เช่น บ้านของเขาอยู่ในป่าซึ่งห่างจากชุมชน. บ. คำสำหรับนำหน้านามที่เป็นผู้ถูกกระทำ เช่น
• ซึ่งมี     คลอดก่อนกำหนด ซึ่งทำให้แท้ง แท้ง ไม่สำเร็จ
• งม     ก. ดำน้ำลงไปคลำหาของ, คลำหาของในน้ำ; โดยปริยายหมายความว่า งุ่มง่าม, ชักช้า, เช่น มัวไปงมอยู่ที่ไหน.
• มี     ว. รวย เช่น เขาเป็นคนมี ไม่ใช่คนจน, ไม่เปล่า, ไม่ว่าง, เช่น ในหม้อมีข้าว ในห้องน้ำมีคน. ก. ถือเป็นเจ้าของ, อยู่ในครอบครอง, เช่น มีเงิน มีลูก,
• มีวัฒนธรรม     งดงาม ซึ่งเพาะปลูกไว้ ซึ่งเพาะเลี้ยงขึ้น ซึ่งเพาะเลี้ยงจากอาหารเชื้อ เกี่ยวกับสังคมผู้ดี ได้รับการอบรมสั่งสอน
• วัฒน     วัดทะนะ- น. ความเจริญ, ความงอกงาม. ( ป. วฑฺฒน).
• วัฒนธรรม     น. สิ่งที่ทำความเจริญงอกงามให้แก่หมู่คณะ เช่น วัฒนธรรมไทย วัฒนธรรมในการแต่งกาย, วิถีชีวิตของหมู่คณะ เช่น วัฒนธรรมพื้นบ้าน วัฒนธรรมชาวเขา.
• ธร     ทอน น. การยึดไว้, การถือไว้, การทรงไว้, การมีไว้; ผู้รักษาไว้, ผู้ทรงไว้, มักใช้เป็นส่วนท้ายของสมาส เช่น วิชาธร วินัยธร. ( ป. ; ส. ธฺฤ).
• ธรรม     ๑ ทำ, ทำมะ- น. คุณความดี เช่น เป็นคนมีธรรมะ เป็นคนมีศีลมีธรรม; คำสั่งสอนในศาสนา เช่น แสดงธรรม ฟังธรรม ธรรมะของพระพุทธเจ้า;
• รม     ก. อบด้วยควันหรือไอไฟ เช่น ใช้ควันรมปลากะพงให้หอม ใช้ควันอ้อยรมเป็ดให้หอม รมผึ้งให้หนีหรือให้เมา, ทำให้ควันไฟหรือไอไฟเป็นต้นเกาะติดอยู่ เช่น
• ซึ่งไร้วัฒนธรรม    ซึ่งป่าเถื่อน ซึ่งไร้มารยาท
• ไร้วัฒนธรรม    ต่อต้านวัฒนธรรม ไม่รู้จักความเจริญ ไม่เอาใจใส่ในศิลปะ
• คนไร้วัฒนธรรม    คนนอกรีต คนนอกศาสนา
• ผู้มีวัฒนธรรม    n. บุคคลที่มีพฤติกรรมที่แสดงถึงความเจริญงอกงาม ความเป็นระเบียบเรียบร้อยและมีศีลธรรมอันดี ตัวอย่างการใช้: ผู้คนในประเทศของเราเป็นผู้มีวัฒนธรรม ไม่ใช่คนป่าเถื่อนอย่างที่ใครๆ กล่าวหา c
• ผู้ไร้วัฒนธรรม    ชาวป่าผู้ไม่รู้จักความเจริญ ผู้ต่อต้านวัฒนธรรม ผู้ไม่เอาใจใส่ในศิลปศาสตร์หรืออักษรศาสตร์