ซึ่งไม่เป็นระเบียบเรียบร้อย คือ

• ซึ่งปั่นป่วน
  ซึ่งสับสนวุ่นวาย

• ซึ่ง     ส. คำใช้แทนนามหรือข้อความที่อยู่ข้างหน้า เช่น บ้านของเขาอยู่ในป่าซึ่งห่างจากชุมชน. บ. คำสำหรับนำหน้านามที่เป็นผู้ถูกกระทำ เช่น
• ซึ่งไม่เป็นระเบียบ     ซึ่งสับสนวุ่นวาย ซึ่งยุ่งเหยิง ซึ่งไม่เรียบร้อยและสกปรก เกินไป ซึ่งมากเกินไป ซึ่งไม่ควบคุม ยุ่งเหยิง เละเทะ รกรุงรัง วุ่นวาย สับสน ซึ่งระส่ําระสาย
• ไม่     ว. มิ, คำปฏิเสธความหมายของคำที่อยู่ถัดไป เช่น ไม่กิน ไม่ดี, ถ้าอยู่ท้ายคำ ต้องมีคำ หา อยู่หน้า เช่น หากินไม่.
• ไม่เป็นระเบียบ     1) v. มีลักษณะไม่เรียบร้อยหรือไม่ตรงตามแบบแผนที่กำหนดไว้ , ชื่อพ้อง: ไม่มีระเบียบ, ไม่เรียบร้อย, ไม่เข้าที่, ไม่เข้าที่เข้าทาง,
• เป็น     ๑ ก. คำกริยาสำหรับแสดงความสัมพันธ์ระหว่างคำกับคำเพื่อให้เห็นว่าคำหน้าและคำหลังมีภาวะ คือ ความมี ความเป็น เกี่ยวข้องกันอย่างไร เช่น ท่านเป็นเจ้า
• เป็นระเบียบ     ตามลําดับ ถูกต้อง เป็นลําดับ เหมาะสม เรียบร้อยดี สงบเสงี่ยม เรียบร้อย สะอาด เข้าที่เข้าทาง สวยงาม สละสลวย ดูดี งามตา มีระเบียบ สะอาดเรียบร้อย
• เป็นระเบียบเรียบร้อย     adv. อย่างมีลักษณะที่สะอาดตา ชื่อพ้อง: เรียบร้อย คำตรงข้าม: รก ตัวอย่างการใช้: ทุกๆ
• นร     นอระ- น. คน, ชาย, เพศหญิงใช้ว่า นรี หรือ นารี, นิยมใช้เป็นคำหน้าสมาส เช่น นรเทพ นรสิงห์. ( ป. , ส. ).
• ระ     ก. กระทบเรียดไป เช่น เอาไม้ระรั้วสังกะสี.
• ระเบียบ     น. แบบแผนที่วางไว้เป็นแนวปฏิบัติหรือดำเนินการ เช่น ระเบียบวินัย ระเบียบข้อบังคับ ต้องปฏิบัติตามระเบียบ. ว. ถูกลำดับ, ถูกที่เป็นแถวเป็นแนว,
• เบีย     ต้นบุก บุก บุกคางคก มันซูรัน เบือ
• บี     โบรอน ตัวบี ความคิดที่แปลก งานสังสรรค์ ภมร ภุมรี เบล บาซิลลัส แบคทีเรียบาซิลลัส
• เรียบ     ว. ไม่ขรุขระ เช่น พื้นเรียบ, ราบ เช่น กระเบื้องแผ่นเรียบ ฝาผนังเรียบไม่มีลวดลาย, เป็นระเบียบ เช่น จัดบ้านเรียบ, ไม่ยุ่ง เช่น หวีผมเรียบ, ไม่ยับ
• เรียบร้อย     ว. สุภาพ เช่น พูดจาเรียบร้อย กิริยามารยาทเรียบร้อย; เป็นระเบียบ เช่น จัดห้องเรียบร้อย, มีระเบียบ เช่น ทำงานเรียบร้อย, ประณีต เช่น
• รี     ว. เรียว, ถ้ากลมเรียวอย่างรูปไข่ เรียกว่า กลมรี, ถ้ายาวเรียวและมีหัวท้ายอย่างเมล็ดข้าวสาร เรียกว่า ยาวรี, ไม่กลม เช่น วงรี, ยาว เช่น หันรีหันขวาง
• บร     บอระ- ( แบบ ; กลอน ) น. ฝ่ายอื่น เช่น บรเทศ, ข้าศึก เช่น บรปักษ์. ( ป. , ส. ปร).
• ร้อย     ๑ ว. จำนวนนับ ๑๐ สิบหนเป็นหนึ่งร้อย (๑๐๐). ๒ ก. สอด, สอดด้วยด้ายเป็นต้น, เช่น ร้อยดอกไม้ ร้อยพวงมาลัย ร้อยสตางค์แดง ร้อยเชือกผูกรองเท้า. ๓
• อย     อะยะ-, อะยัด น. เหล็ก. ( ป. อย; ส. อยสฺ).