ดุด่าอย่างเกรี้ยวกราด คือ

• คํารามใส่
  พูดขู่

• ดุ     ก. ว่ากล่าวหรือทักท้วงด้วยความโกรธหรือไม่พอใจเพราะมีความผิดหรือไม่อยู่ในโอวาทเป็นต้น, โดยปริยายหมายความว่า มีอันตรายมาก, มีคนเสียชีวิตมาก, เช่น
• ดุด     ก. กิริยาที่หมูเอาจมูกดุนดิน.
• ดุด่า     จับผิด ตําหนิ ว่ากล่าว พูดจู่โจม ดุ ด่า ด่่า ด่าว่า ต่อว่า คับแค้นใจกับ ติเตียน โกรธ โมโห เอาผิดกับ จ้องจับผิด ดุด่าว่ากล่าว โกรธจัด โกรธมาก
• ด่า     ก. ใช้ถ้อยคำว่าคนอื่นด้วยคำหยาบช้าเลวทราม.
• อย     อะยะ-, อะยัด น. เหล็ก. ( ป. อย; ส. อยสฺ).
• อย่า     หฺย่า ว. คำประกอบกริยาบอกความห้ามหรือไม่ยอมให้ทำการต่าง ๆ.
• อย่าง     หฺย่าง น. วิธี, แบบ, เยี่ยง, เช่น ทำอย่างนี้ เขียนอย่างนั้น, ลักษณนามบอกจำนวน หมายถึง ชนิด, สิ่ง, เช่น ทำกับข้าวไว้ ๒ อย่าง ทำงานหลายอย่าง. ว.
• อย่างเกรี้ยวกราด     อย่างกระโชกโฮกฮาก อย่างหยาบคาย
• ย่า     น. แม่ของพ่อ, เมียของปู่, ญาติผู้หญิงที่เป็นชั้นเดียวกันกับแม่ของพ่อ.
• ย่าง     ๑ ก. ทำให้สุกด้วยการวางไว้เหนือไฟ เพื่อให้สุกระอุทั่วกัน หรือให้แห้ง มักใช้แก่ของสด โดยปรกติใช้เวลานานกว่าปิ้ง เช่น ย่างไก่ ย่างหมู. ว.
• เก     ว. ไม่ตรงตามแนว, ไม่เป็นระเบียบ, (ใช้แก่ของที่เป็นซี่เป็นลำ) เช่น ฟันเก ขาเก; ไม่ยอมปฏิบัติตามระเบียบ; เกะกะ, เกเร; ( ปาก )
• เกรี้ยว     เกฺรี้ยว ว. อาการที่แสดงความเดือดดาลหรือโกรธมาก เช่น อนิจจามาร้องอยู่เกรี้ยว ๆ. ( มโนห์รา ).
• เกรี้ยวกราด     ก. แสดงกิริยาท่าทางพร้อมทั้งดุด่าว่ากล่าวเป็นต้นอย่างรุนแรงด้วยความโกรธ, กราดเกรี้ยว ก็ใช้.
• กร     ๑ กอน น. ผู้ทำ, ใช้ประกอบเป็นส่วนหลังของสมาส เช่น กรรมกร เกษตรกร. ( ป. ). ๒ กอน น. มือ (มักใช้ในบทประพันธ์); แขน เช่น
• กรี     ๑ กะรี ( แบบ ) น. ช้าง เช่น ถัดนั้นพลนิกรพวกกรี. ( ม. คำหลวง มหาราช). ๒ กฺรี ( กลอน ) ย่อมาจาก กรีธา เช่น ให้เรานี้กรีพลออกเดินไพร. (
• รี     ว. เรียว, ถ้ากลมเรียวอย่างรูปไข่ เรียกว่า กลมรี, ถ้ายาวเรียวและมีหัวท้ายอย่างเมล็ดข้าวสาร เรียกว่า ยาวรี, ไม่กลม เช่น วงรี, ยาว เช่น หันรีหันขวาง
• รี้     ( โบ ) น. พล, พลรบ, กองทัพ, กองทหาร. ก. ยกไป, เดินไป.
• วก     ก. หักเลี้ยวกลับ เช่น รถเลยที่หมายแล้ววกกลับ, ในบทกลอนใช้แผลงเป็น พก ก็มี.
• กราด     ใช้เข้าคู่กับคำ กรีด เป็น กรีดกราด. ๑ กฺราด น. ไม้กวาดที่ทำเป็นซี่ยาว ๆ ห่าง ๆ มีด้ามยาวสำหรับใช้กวาดที่ลานวัดเป็นต้น. ( ข. จฺราศ). ก.
• รา     ๑ น. ไม้ที่กระหนาบอยู่ใต้ท้องพรึงรับพื้นเรือนเพื่อไม่ให้พื้นอ่อน อยู่ระหว่างรอด; ไม้จีมเสาที่ปากหลุมซึ่งยังไม่ได้กลบดินเพื่อกันไม่ให้โอนเอน
• ราด     ก. เทของเหลว ๆ เช่นน้ำให้กระจายแผ่ไปหรือให้เรี่ยรายไปทั่ว เช่น ราดน้ำ ก๋วยเตี๋ยวราดหน้า ข้าวราดแกง, โดยปริยายหมายถึงอาการที่คล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น