ตึงเปรี๊ยะ คือ

• ว. ตึงมากจนเกือบจะปริหรือขาด.

• ตึ     ว. ลักษณะกลิ่นเหม็นอย่างหนึ่งคล้ายกลิ่นเนื้อแห้ง, มักใช้ประกอบกับคำ เหม็น เป็น เหม็นตึ.
• ตึง     ๑ ว. ไม่หย่อน เช่น เชือกตึง เส้นตึง, ค่อนข้างคับ เช่น เสื้อแขนตึง; มีอาการออกจะโกรธ ๆ เช่น หมู่นี้ดูตึงไป. ๒ ว. เสียงดังอย่างของหนัก ๆ
• เปร     เปฺร ก. เบนไป, เซไป, เอนไป, หลีกไป.
• เปรี๊ยะ     เปฺรียะ, เปฺรี๊ยะ ว. เสียงที่เกิดจากสิ่งของที่แตกหรือขาดเป็นต้นซึ่งมีเสียงดังเช่นนั้นอย่างแก้วแตก; อาการที่แก้วหูลั่นเพราะขึ้นไปบนที่สูง ๆ
• ปร     ปะระ-, ปอระ- ว. อื่น, ใช้เป็นบทหน้าสมาส เช่น ปรปักษ์ ปรโลก. ( ป. ).
• รี     ว. เรียว, ถ้ากลมเรียวอย่างรูปไข่ เรียกว่า กลมรี, ถ้ายาวเรียวและมีหัวท้ายอย่างเมล็ดข้าวสาร เรียกว่า ยาวรี, ไม่กลม เช่น วงรี, ยาว เช่น หันรีหันขวาง
• ยะ     ๑ คำประกอบข้างหน้าคำที่ตั้งต้นด้วย ย ในบทกลอน มีความแปลอย่างเดียวกับคำเดิมนั้น เช่น ยะยอง ยะยั่ง ยะยัด ยะย้อย ยะย้าย. ๒ ว.
• เปรียะ    เปฺรียะ, เปฺรี๊ยะ ว. เสียงที่เกิดจากสิ่งของที่แตกหรือขาดเป็นต้นซึ่งมีเสียงดังเช่นนั้นอย่างแก้วแตก; อาการที่แก้วหูลั่นเพราะขึ้นไปบนที่สูง ๆ เป็นต้น; โดยปริยายหมายความว่า คล่องไม่ติดขัด เช่น พูดเปรี๊ย
• ปรียะ    ปฺรี- ว. ที่รัก. (ส. ปฺริย; ป. ปิย).
• ตั้งเป้า    v. กำหนดเกณฑ์หรือจุดมุ่งหมายไว้ในใจ , , , ชื่อพ้อง: วางเป้า, ตั้งเป้าหมาย ตัวอย่างการใช้: ผู้จัดการทีมตั้งเป้าไว้ว่าจะต้องพาทีมเข้าถึงรอบชิงชนะเลิศให้ได้
• เปียะ    ๑ น. ชื่อไม้เถาชนิดหนึ่งในสกุล Freycinetia วงศ์ Pandanaceae, ปักษ์ใต้เรียก เตยเลื้อย. ๒ น. ขนมเปีย. (ดู เปีย ๒).
• เปี๊ยะ    น. ขนมเปีย. (ดู เปีย ๒).
• ซึ่งเป็นระยะๆ    ตามกําหนด ซึ่งเป็นช่วงเวลา ซึ่งเป็นพักๆ
• ชิงเปรต    (ถิ่น-ปักษ์ใต้) ก. แย่งเครื่องเซ่นสรวงวิญญาณบรรพบุรุษหรือผู้ที่ตายไปแล้ว ซึ่งเรียกว่า “เปรต” ในงานทำบุญวันสารท เมื่อเสร็จพิธีเซ่นแล้ว ถือว่าสิ่งเหล่านั้นเป็นมงคล. น. เรียกงานพิธีทำบุญวันสารทว่า พิธี
• ดังเปรี้ยง    เสียงดังกล่าว

• หนุ่ม ๆ กล้ามล่ำน่าปล้ำตึงเปรี๊ยะ
• ก้นตึงเปรี๊ยะ แสดงว่าฝึกมาดี