ที่มีขนปุกปุย คือ

• ที่มีขนอ่อนขึ้นปกคลุม

• ที     ๑ น. ครั้ง, คราว, หน, เช่น ทีละน้อย ทีละคน; ใช้เป็นลักษณนามบอกจำนวนครั้ง เช่น เฆี่ยน ๓ ที นาฬิกาตี ๕ ที. ๒ น. ท่าทาง, ชั้นเชิง, โอกาส, เช่น
• ที่     น. แหล่ง, ถิ่น, เช่น ที่ประกอบอาชีพ ที่ทำมาหากิน, สถานที่ เช่น ที่ประชุม ที่พัก, ตำแหน่งที่ เช่น เอาแว่นวางไว้ที่โต๊ะ; ที่ดิน เช่น ซื้อที่ ขายที่
• ี่     ที่ไม่ได้จํากัดหรือกําหนดล่วงหน้า โชคร้าย เงินสด ที่เปลี่ยนได้ง่าย
• มี     ว. รวย เช่น เขาเป็นคนมี ไม่ใช่คนจน, ไม่เปล่า, ไม่ว่าง, เช่น ในหม้อมีข้าว ในห้องน้ำมีคน. ก. ถือเป็นเจ้าของ, อยู่ในครอบครอง, เช่น มีเงิน มีลูก,
• ขน     ๑ น. สิ่งที่เป็นเส้นขึ้นตามผิวหนังคนและสัตว์ เช่น ขนตา ขนนก ขนเม่น และใช้ตลอดไปจนถึงที่ขึ้นบนผิวต้นไม้ ผลไม้ ใบไม้ และอื่น ๆ, ราชาศัพท์ว่า
• ปุ     ๑ ว. เสียงดังเช่นนั้น. ๒ ก. ปะ เช่น เอาไม้ไปปุฝาเรือน.
• ปุก     ๑ ว. เรียกเท้าที่พิการมีรูปดังกำปั้นว่า เท้าปุก. ๒ ว. เสียงดังเช่นนั้นอย่างเสียงตำข้าว.
• ปุกปุย     ว. มีขนหรือใยฟูรุงรัง.
• ปุย     ๑ น. ของที่เป็นใยฟูอย่างสำลีหรือขนสัตว์บางชนิด เช่น ปุยฝ้าย ปุยสำลี สุนัขขนเป็นปุย. ๒ ดู กระโดน .
• ที่เป็นขนปุย    เป็นกํามะหยี่
• ปกคลุมไปด้วยขนปุกปุย    เป็นกํามะหยี่ เป็นขนปุย
• เป็นขนปุย    ปกคลุมไปด้วยขนปุกปุย เป็นกํามะหยี่
• ที่มีขนอ่อนขึ้นปกคลุม    ที่มีขนปุกปุย
• ที่ไม่มีขน    ที่หัวล้าน ที่หัวโล้น ัที่ไม่มีผม
• ทําเป็นปุ๋ย    ใส่ปุ๋ย

• ผมคิดว่าคุณดูเหมือนแมมม็อธที่มีขนปุกปุย